Warto wiedzieć, kto jest prawdziwym wrogiem / ,,Waleczna Czarownica'' Danielle L Jensen

Już na wstępie lojalnie uprzedzam, że jest to recenzja wyłącznie dla tych jednostek, które przeczytały tom drugi. W przeciwnym razie narażacie się na spoilery, a tego przecież nikt by nie chciał... No chyba, że spoilery lubicie. Wtedy zapraszam ;) 

Jeśli pamiętacie mocną końcówkę tomu drugiego, to z pewnością mieliście wrażenie, że w trzeciej części skały zaczną się walić, niebo poczernieje, a z trollowej jamy wyskoczą stwory różnej maści, przy których ludzie będą jak małe mróweczki niezdolne się obronić, sprzeciwić, ani pojąć rozumem. Tymczasem tych stworzeń jest właściwie mało... Jasne, mamy zbuntowane trolle, które - w końcu! - po tylu latach niewoli zobaczyły słońce, są też jakieś smoki i kilka wielkich psów (nie sposób to inaczej nazwać), ale nie są to potwory jakich się spodziewałam. Tak naprawdę po złamaniu klątwy przez Cécile, największym wrogiem Tristana jest jego ród.Co może się okazać rozczarowaniem (no bo, gdzie więcej smokopodobnych potworków?), lecz z drugiej pociechą (w końcu więcej Trollus i mieszkańców, których zdążyliśmy poznać w części pierwszej), ale nie tylko! Danielle zdradza nieco więcej o samych przodkach trolli, czyli znanych nam już elfach. Te stworzenia przestają być takie niewinne, pokazują pazury wciągając jednocześnie głównych bohaterów, w coraz to większą zagadkę. Elfy dodają całej opowieści jeszcze więcej intryg i przekrętów, przypominając o wadze imienia oraz obietnicy. 

Tomy finalne są najczęściej dobre z powodu wszystkich wątków, które z hukiem zaczynają się kończyć. Tutaj ten huk rozwaliłby wam bębenki. Pojawia się tak wiele problemów i kwestii bez odpowiedzi, że największy zarzut do tomu drugiego - jaki miałam - czyli przewidywalność, w tej sytuacji jest niemal śmieszny i niewyobrażalny. Z jednej strony są elfy, z drugiej trolle, a i wśród nich doszło do rozłamu. Potencjalnych wrogów jest sporo, ale nie do końca wiadomo, z którym naprawdę będzie się trzeba mierzyć. Warto napomnieć, że bohaterowie będący wcześniej tyranami, mogą okazać się całkiem dobrzy lub nawet bezbronni. Danielle pozwoli zagłębić się w ich przyszłość, a to z kolei sprawia, że nawet trochę im współczujemy. Podoba mi się też fakt, iż historia wróciła nieco do pierwotnego klimatu, czyli wszystko dzieję się z dużą dozą trolli, ich żelaznych zasad i magii. Jensen nie ogranicza się też do jednej płaszczyzny; rzuca obydwóch bohaterów na walkę, a my tylko załamujemy ręce, gdy nagle rozdział kończy się na momencie pojawienia się przy Tristanie największego antagonisty, lecz na następnej stronie zamiast chłopaka, opisane są losy Cécile. PS. Dobra informacja dla #teamTistan - mamy więcej rozdziałów z jego perspektywy. 

Jednym z minusów, chociaż pewnie dziewięćdziesiąt dziewięć procent populacji nawet tego nie zauważy, są dla mnie lewiatany. Słowem wyjaśnienia powiem, że to takie stwory zaczerpnięte z religii, ale każdy przedstawia je inaczej - jedynym wspólnym mianownikiem jest woda. Zazwyczaj cieszę się z takich smaczków, lecz tutaj mam zastrzeżenia, bo z jednej strony Jensen stworzy całkowicie swój, odrębny świat - czarownice, trolle, slugary, elfy, a tu - buum! - wjeżdża lewiatan. Takie mieszanie czysto fantastycznego świata, z jakimś wyrwanym stworem religijnym nie pasuje mi do siebie. Na szczęście był podczas góra dwóch rozdziałów, więc nie jest to jakiś aspekt, którego znieść nie można. W minusach ''do napisania'' zapisałam sobie również imię Cécile jako tej rozemocjonowanej, a czasami zbyt egoistycznej dziewuchy, która wszędzie się pcha. Po namyśle jednak stwierdzam, że nie była taka zła. Tak, potrafiła być nierozmyślna. Tak, była nieuważna, ale na pewno nie tak głupia jak w poprzednim tomie. Robiła coś, co naprawdę przynosiło skutki, a nie tylko chodziła, po błocie rozkazując wszystkim. 

Zwieńczyć wszystko chciałam mówiąc o zakończeniu, którym - naprawdę bardzo - pozytywnie się zaskoczyłam! Takie zakończenie ''właściwe'' poprzedza blisko sto stron ciągłego tłuczenia się i to tłuczenia się ze wszystkim co znamy; bitwa jest zacięta, a choć padają podejrzenia, kto wygra do końca sama nie byłam pewna. Kiedy jednak doszło do ostatnich stron, ,,Waleczna czarownica'' zdołała nawet wylać ze mnie kilka łez wzruszenia, bo historia nie była tak denna jakby mogła. Tak naprawdę po takim zakończeniu można z uśmiechem stwierdzić, że nie na marne czekało się na ten finalny tom, bo jest naprawdę nieoczywiście i nie na skróty podążając logiką ,,lejący cukier też może się sprzedać''. Na koniec powiem, że ostatnio trudno w jakąkolwiek historie wciągnąć mnie do tego stopnia, bym miała problemy z oderwaniem się - tutaj faktycznie tak było : D

Podstawowe informacje:

Tytuł: Waleczna czarownica

Autor:  Danielle L Jensen

Liczba stron: 400

Data polskiego wydania:  11.01.2017

Wydawnictwo: Galeria KsiążkiOcena: 9/10