,,Niebezpieczne kłamstwa'' Becca Fitzpatrick

Z tą autorką spotkałam się już przy czytaniu ,,Szeptem'', które ani cudownie mnie nie oświeciło, ani nie było dobrze napisane. Co najwyżej miało ciekawy pomysł, zmarnowany przez Fitzpatrick. Tym razem jest... jeszcze gorzej niż poprzednio.

Trudno cokolwiek streścić mi o tej fabule rozmemłanej na czterysta stron, więc wyjątkowo posłużę się opisem okładkowym i wkleję jego część:

Po tym jak byłam świadkiem groźnego przestępstwa, zostałam objęta programem ochrony świadków i wysłana do spokojnego miasteczka na końcu świata. Moje życie rozpadło się na milion kawałków. Nie potrafię się tu odnaleźć. Miałam rozpocząć ostatni rok liceum. Miałam być z chłopakiem, którego kocham, ale zostaliśmy rozdzieleni. Teraz w moim życiu pojawił się ktoś inny – czy mogę mu zaufać? Coraz trudniej jest mi ukrywać uczucia. Coraz trudniej jest też kłamać…

I choć pomysł nie wygląda tak źle to, jednak taki się staje już po jakiś dwudziestu może dwudziestu pięciu stronach, bo niespodziewanie o piątej rano w nowym mieszkaniu, które zapewnić ma bohaterce ochronę, słychać jak ktoś kosi trawnik. Gdy dziewczyna wygląda za okno, oczywiście pada stwierdzenie bez którego chyba nie można stworzyć romansu:

Gdy zatrzymał się, żeby wytrzeć policzek w rękaw, brzeg jego koszulki podjechał do góry, odsłaniając wyrzeźbiony brzuch. 

Serio? Czy kiedykolwiek we wszechświecie chłopak w książce przestanie być idealny? Ten tutaj o imieniu Chet kosi trawniki, opiekuje się bratem i niby miał tam jakieś zatargi z prawem, ale bardziej nazwałabym to dojrzewaniem niż poważnymi wykroczeniami.  No więc poznanie się pana idealnego z Stellą jest tak sztampowe jak to tylko możliwe. Temu wszystkiemu z początku towarzyszyły również nienaturalne dialogi, których nikt w normalnym życiu by nie wypowiedział. W tej całej sytuacji mocno irytuje mnie też zapominanie o swoim chłopaku. Bo o ile niby myślała o Reedzie to i tak potrafiła całować Cheta. Kto normalnie się tak zachowuje? Jestem pewna, że Stella niezaprzeczalnie jest spokrewniona z Sherlockiem, bo tak momentami się zachowywała. Kumulacja tych wszystkich rzeczy sprawiła, że po pięćdziesięciu stronach przerzuciłam się na czytanie dialogów i tylko najważniejszych opisów. Uważam, że nic nie straciłam.

To taka historia bez fajerwerków. Niby jest ten cały program ochrony światków, ale wcale on nie ciekawił, nie interesowała też ani matka Stelli, będąca narkomanką, ani tym bardziej sama sprawa, która ewidentnie nie jest taka prosta jak się wydaje z początku. Becca momentami próbuje zbudować sztuczne napięcie nagłą bójką, wypadkiem, rywalką czy innymi zdarzeniami, lecz nie robiło to na mnie wrażenia. Takie fanfikowe rozwiązanie na podniesienie temperatury, kiedy moja wręcz się ochładzała. Sami bohaterowie też nie zieją charyzmą. Zbudowani są dość płytko, bo niby mają jakieś sekrety przeszłości, jednak nadal to kim są w czasie teraźniejszym sprawia, iż są tacy jak każdy. Ona, dziewczyna z miasta nagle jest na wsi, w której zaczyna się zakochiwać, a fryzjer za siedem dolarów bez luksusów królewskich nagle nie okazuje się niegodziwością. Za to on to dobry chłopak z sąsiedztwa - tak najłatwiej byłoby go zdefiniować. Pilnuje brata jak pies miski, troszczy się o dziewczynę, najlepiej przyłóż go do serca i dbaj, żeby nie uciekł.

Wszystko toczy się normalnym torem; on ją podrywa, ona nie wie co zrobić... Tak jak w każdej innej książce. Czasy w których romans dla młodzieży był nowością, dawno już minęły, więc logicznie rozumując, wymagania automatycznie wzrosły. Tymczasem Becca chyba zatrzymała się, gdzieś w linii czasowej ze swoimi książkami; zresztą nie tylko ona. Rzuca czytelnikowi okruszek chleba, kiedy on chcę dostać tort z prawdziwą, dużą, czerwoną wiśnią u góry. Jestem bardzo nie usatysfakcjonowana, bo jedyne co faktycznie mi się podobało to krótki moment w końcówce,który autentycznie spotęgował ciekawość. Niestety szybko zgasł, a taka jedna chwila nie sprawi, że książka nagle stanie się wybitna. Zresztą sam fakt, że nigdy nie pamiętałam jej tytułu podczas czytania coś może sugerować...

Nie czytałam jeszcze dobrej powieści tej autorki, więc jeśli chwalone ,,Black Ice'' mi się nie spodoba to po prostu będę trzymała się na dystans od jej twórczości, która zazwyczaj ma dobre koncepcje, ale słabe wykonanie. Takim więc sposobem marnuje dobre pomysły.

Podstawowe informacje:

Tytuł: Niebezpieczne kłamstwa

Autor: Becca Fitzpatrick 

Liczba stron: 424

Data polskiego wydania: 18.05.2016  

Wydawnictwo: Wydawnictwo Otwarte 

Tłumaczenie: Mariusz Gądek

Ocena: 3/10