,,Belle Epoque'' naprawdę tak dobre jak zapowiadali? / Serialowy kącik #2

Jeśli nie słyszałeś jeszcze o najnowszym projekcie telewizyjnym, który dorównywać miał choćby ,,Sherlockowi'' to może oznaczać trzy rzeczy: nie oglądasz telewizji, od wakacji unikasz Facebooka i Youtube, albo masz niezwykłe szczęście. W każdym razie trochę ci zazdroszczę. O ,,Belle Epoque'' głośno wszędzie, więc oczywiście nie mogłam odpuścić sobie obejrzenia choćby pierwszego epizodu. Zanim to nastąpiło, muszę się jednak do czegoś przyznać... Przed premierą miałam nikłą (ale jednak) nadzieję, że naprawdę będzie to coś, czym będzie można się poszczycić, co nie udaje serialu kostiumowego, tylko nim jest, lecz już w dniu emisji pierwszego odcinka opinie jakie o nim wyczytałam były co najmniej... złe. No ale dobrze, nie przedłużajmy już i powiedzmy, dlaczego ,,Belle Epoque'' jest takie, a nie inne w siedmiu grzechach głównych.

1. Niezgodność historyczna

W Krakowie przedstawionym w ,,Belle Epoque'' wszystko jest czyściutkie i wykrochmalone. Nikt nie ma choćby nadszarpniętego rękawa u marynarki, ani zagięcia na płaszczu. Tu nawet niziny społeczne są  jak spod igiełki! Może profesjonalistą w dziedzinie historii nie jestem, ale kojarzę, że tamte czasy to wykwitnę oraz piękne stroje, ale także brud i ubóstwo, które tak-jakby z Krakowa magicznie wyparowało. Nie wspominając już wygląd wszelkich witryn czy szyldów, który świeci nowością i choć ktoś rozsypał trochę siana na wybrukowaną drogę to nie wystarczyło. Pomijając już fakt zbędnego profesjonalizmu, pozostaje także kwestia kobiet. Jedna z przyjaciółek Jana - głównego bohatera - to kobieta nauki, jeździ na rowerze, chodzi w spodniach i ogólnie stoi ramie w ramie z mężczyznami. O ile dwa pierwsze zachowania można połknąć tak trzecie... Nie ma mowy. Powinno tu być widać gołym okiem pozycję płci pięknej, która w obliczu mężczyzn była o wiele niższa. Tymczasem tu problem nietolerancji właściwie nie istnieje. 

2. Mylne pojęcie dedukcji

Ktoś kto ogląda Sherlocka definicje dedukcji może objaśnić w ciągu pięciu minut, więc wprowadzanie w błąd cholernie kuje. Tym bardziej, że ten serial krzyczy ,,Porównuj mnie do pana o inicjałach SH!''.  W takim obliczu twierdzenie, że dedukcja to rozwiązanie zagadki zasługuje o pomstę do nieba i pytanie czy ktokolwiek z scenarzystów, kiedykolwiek oglądał brytyjskiego ,,Sherlocka''.

3. Aktorstwo 

Aktorstwo najczęściej polega na recytowaniu swoich tekstów, a wszystko to z taką sama niską intonacją.  W momencie, gdy biedny Jan szuka wskazówek i chodzi od faceta do faceta, którzy niskimi, prawie takimi samymi głosami opowiadają mu co wiedzą, przypominało mi to gimnazjalne przedstawienia. Szczególnie główna postać grana przez Małaszyńskiego jest tragiczna. Zero emocji, charyzmy czy zabawy głosem. Do tego uprawia dzikie seksy w gaciach i ja naprawdę rozumiem, że można, ale to tak jak z spaniem w wannie. Można, ale po co? Żeby nie było tak do końca negatywnie znalazło się też kilka jasnych punktów, a właściwie aktorów, którzy jako-tako dają radę. 

4. A pro po jasnych punktów... - światło

To kolejny zarzut, który przeszkadzał nie tylko mi, czyli nadmierne oświetlenie. Wyglądało to jakby ktoś obejrzał ,,Taboo'' (serial, który światła ma naprawdę mało) i postanowił ,,My do czegoś takiego nie dopuścimy!'', więc w efekcie mamy światła na dwa seriale.

5. Kartonowe dialogi 

Moim faworytem w tej kwestii oraz doskonałym przykładem dialogu jest scena, gdzie Jan prosi inspektora policji o akta poprzednich spraw. Wówczas następuję taka o to wymiana zdań:

Bohater: Proszę mi dać akta morderstw i zaginięć z ostatniego roku.
Inspektor: A kim pan jest ?
Bohater: Nikim.

Po takiej wymianie zdań mamy dramatyczną scenę, gdzie bohater wychodzi, a inspektor i tak każe podwładnemu dać mu wspomniane akta. No i powiedzcie mi, po jakie licho te całe przepychanki oraz udowadnianie, że Jan nic nie znaczy? Bardzo fascynujące jest także wpychanie nazwiska głównej postaci, gdzie tylko się da, bo ono takie ładne i egzotyczne. Za każdym razem mówią do niego za pomocą pełnego nazwiska, czyli panie Edigey-Korycki.

6. Dźwięk gdzieś się podział! 

Pomijając już kwestię słabej dykcji, momentami głos rozpraszał się tak, że dosłyszenie co oni mówią było trudne. Podobno to problem wszystkich polskich produkcji - niezależnie od formatu. Niedługo będzie trzeba prosić o napisy do rodzimych materiałów, aby wiedzieć o co chodzi.

7. Zagadka rozwiązana w pięć minut

Kobiety giną w różny sposób - spalenie, obcięcie głowy. Łączy je tylko niepozorny liść palmy. Inspektorzy nie za bardzo wiedzą z czym mają do czynienia, po czym przychodzi Jan i rozwiązuje wątpliwości niemalże natychmiast,  co wyglądało co najmniej nienaturalnie i choć nie powiem sam pomysł na zbrodnie, która podszyta była nienawiścią do religii i własnie w religii trzeba było znaleźć odpowiedź  był ciekawy, tyle właśnie rozwiązanie mierne. 

Na osłodę powiem, że jest jedna rzecz, która im wyszła - stroje. Jak mówiłam momentami za ładne i zbyt proste, ale nadal pozostają mocną stroną ,,Belle Epoque''. I to by było na tyle tych pozytywów. Niezaprzeczalnie nie jest to arcydzieło. Chyba nawet taki ,,Ojciec Mateusz'' ma wyższy poziom, bo on niczego nie udaje. Nie mówi, że będzie nowym ,,Sherlockiem'' (tego akurat nikt chyba nie brał na poważnie), nie twierdzi, że zastąpi ,,Ripper Street'', a tym bardziej nie staje w szranki z ,,Taboo''. To jest ten wielki problem, który mam z ,,Belle Epoque''; twórcy próbują przekonać, że stworzyli coś na miarę zachodu, tymczasem nie mogą nawet im butów wiązać.

Skwituje to wszystko jednym zdaniem... Jaki kraj taki Sherlock.