Jest sens głosować? / Książki roku na Lubimy Czytać

Dziś post całkiem luźny, pisany przy śpiewającym Jensenie Acklesie i cudownej nutce o braciach.
Jak wiadomo Lubimy Czytać co roku organizuje głosowanie na najlepsze książki z danej kategorii, patrząc jednak na wyniki wielu zastanawia się ,,Serio? Przecież to nawet dobre nie było'', więc dziś o oburzeniach, głosowaniu i standardowo, nieco mojego narzekania. 

Portal ustanowił dwanaście kategorii, a co za tym idzie, głosujący - czyli poniekąd i my - wybraliśmy dwunastu laureatów. Głosów było sporo, co widać choćby niżej, ale czy to miarodajny wynik?

To co mnie uderza najbardziej to wygrani z literatury młodzieżowej. W tym przedziale konkurowały najróżniejsze książki, a kto zwyciężył?  ,,Never never'' Colleen Hoover, które choć dostało ode mnie (z tego co pamiętam) osiem na dziesięć, to jednak na tak wysokie miano jak najlepsza książka w 2016r. nie zasługuje. Lekkie czytadło, bez morału, na dodatek niedopracowane, bo wyjaśnienie, dlaczego bohaterowie nie pamiętają siebie nawzajem, było tak naprawdę głupie. Tymczasem ,,Simon oraz inni homo sapiens'' dostaje blisko pięćset głosów, co przy ponad tysiącu ,,Never never'' wydaje się śmieszne. Pierwszy wniosek - promocja i nazwisko robi swoje. Nie przypominam sobie, by laureat głosowania był jakoś nadmiernie rozgłaszany, jednakże samo nazwisko zrobiło swoje. Książki Hoover chcąc nie chcąc, zawsze promowane są przez samych jej fanów - wydawnictwo nie musi nawet kiwać palcem, bo hype robi się sam. Przy wspomnianym Simonie pamiętam kilka recenzji blogerów współpracujących z Papierowym Księżycem, lecz już tych notek ''niezależnych czytelników'' czytałam może z dwie? Trzy? I to już mocno po premierze, kiedy żywotność pozycji już się na dobrą sprawę skończyła.

W szranki stają lektury z morałem jak choćby ,,Chłopak, na zastępstwo'' vs przesłodzony ,,Chłopak, który zakradł się do mnie przez okno''. Nie brakuje też fabuł schematycznych - ,,Niebezpieczne kłamstwa'' czy ,,Korony'', którą czyta się ciężko, ale o wiele łatwiej oskarżyć o zepsucie całkiem dobrej serii.

Bez zaskoczenia nie obyło się też w fantastyce młodzieżowej, gdzie wygrała tzw. ósma część Harryego Pottera, a przeciwników miała całkiem zacnych - ,,Szóstka wron'', ,,Dwór cieni i róż'', ,,Porwana Pieśniarka'' tudzież ,,Silver''. Nie czytałam tego scenariusza, ale wystarczająco naczytałam się opinii - niezbyt pochlebnych. Zastanawia mnie więc jedno, wszyscy głosowali, bo to Harry i tak wypada, gdyż kanon jest dobry, bo naprawdę im się podobało czy może po prostu nic innego z kategorii nie czytali?

Zerkając jeszcze na chwilę w literaturę piękną - tam jest podobnie. Na pierwszym miejscu ,,Małe życie'', na drugim ,,Historia pszczół'', a później cała reszta, o której słyszała jakaś garstka ludzi. Z tego też powodu nazwę ,,najlepsze książki'' spokojnie można zmienić na ,,najpopularniejsze'' lub ,,z najlepszą promocją'', bo na pewno nie są miarodajne w kwestii poziomu lektury. Co wy myślicie o takich głosowaniach? Mają sens czy też nie? Z jakimi wynikami się zgodziliście, a z jakimi wręcz przeciwnie?