Słodko-gorzka opowieść - ,,Cud chłopak'' P.J.Palacio

Recenzje niby zawsze są subiektywne, lecz ta będzie w większym stopniu niż inne. To historia o chłopcu z zdeformowaną twarzą. O niewinnym dziecku i brutalności świata. Coś co nie trafi do wszystkich, ale całkowicie przemówiło do mnie. Każdy z osobna zna siebie oraz swój gust i potrafi ocenić czy to historia w jego typie. Ja mogę od siebie podpowiedzieć, że to nie książka dla fanek pryskającej krwi, erotyków czy mrocznego fantasty. Bliżej tej książce do słodkiego romansu (chociaż nim nie jest!) niż do kryminału przepełnionego po brzegi akcją. Zaryzykowałabym stwierdzenie, że to dość melancholijne klimaty.

August to dziesięciolatek, w swoim życiu przeszedł dwadzieścia siedem operacji mających poprawić jego wygląd pod względem wizualnym, ale także fizycznym, by mógł choćby normalnie jeść. Chłopczyk nigdy nie chodził do szkoły, więc gdy pierwszy raz do niej podąża czeka go niemało łez, stresu oraz brutalności skierowanej przez kolegów. Historia dziecka, ale dogłębnie porusza nie tylko dzieci. 

 Nie powiem wam, jak wyglądam. Cokolwiek sobie wyobrażacie, w rzeczywistości jest pewnie gorzej.

Te marne zdania imitujące opis fabuły mogły was nie zachęcić (zdaje sobie z tego sprawę), ale czasami są takie książki przy których jakikolwiek skrócony opis jest tak bardzo trudny jak schudnięcie dziesięciu kilo w tydzień. Rozumiecie chyba? W każdym razie zapraszam do rozwinięcia, bo treść jest... nieziemska.

Zacznijmy jednak od początku i strony czysto technicznej. Delikatnie mówiąc oszalałam na widok minimalistycznego wydania. Ta oprawa jest cudowna pod każdym względem! Książka jest szyta o co ostatnio bardzo trudno, okładka jest usztywniana, co chyba lepiej opisuje przymiotnik półtwarda (choć dowiedziałam się, że profesjonalnie mówi się na to oprawa zintegrowana). Twarz chłopca na okładce odbija światło, a grzbiet nie jest kanciasty jak te wszystkie inne tomiska. Perełka wśród perełek! I przyciąga wzrok nawet nieczytających, bo idąc z tą pozycją do biblioteki moja koleżanka momentalnie zwróciła na nią uwagę mówiąc, że okładka jest piękna (no więc musi coś w tym być). 

Dziwna sprawa, że czasem okropnie się czymś przejmujemy, a okazuje się, że to nic wielkiego.

Teraz nieco o samym wnętrzu. Nie tyle co utożsamiałam się z bohaterem, bo to na pewno nie, ale potrafiłam go zrozumieć... A może właściwie, uwierzyć, w tę historię,  która pewnie rozgrywa się w wielu miejscach na świecie. W szkole Agusta dzieci uciekają przed nim bawiąc się w trąd, u mnie w placówce bawiono się w zarazki, ale zasady były takie same. Ktoś jest chodzącym wirusem i lepiej go nie dotykać, a jeśli to zrobisz to biegnij do umywalki (ewentualnie przenieś zarazki na kogoś innego). Jestem pewna, że  wszędzie ktoś jest odosobniony i ignorowany przez chore uprzedzenia, a co dopiero taki dziesięciolatek. To historia, która gra na uczuciach oraz empatii. Wyobraź sobie sytuacje, że ktoś widzi Cię i wygląda jak ci ludzie z horrorów, gdy zobaczą ducha; krzyczą i natychmiast uciekają. Okropne. Plusem jest na pewno cała ta realność, choć nie uważam, aby August był takim dzieckiem z krwi i kości, bo dziesięciolatek raczej przejawia więcej  kaszy-manny niż rozumu, aczkolwiek uważam, że to nawet lepiej. Język jest nieco podkręcony (nieadekwatny to młodego wieku), ale nie zyskał dziwnych przemyśleń itp. Narracja poprowadzona jest kilkutorowo. Wypowiada się sam chłopczyk, jego otoczenie z szkoły, siostra -jej chłopak oraz jej przyjaciółka. Co wychodzi fabule ma dobre, jednakże po pierwszym takim przejściu, gdzie zamiast narracji głównego bohatera mam wgląd do głowy jego siostry, Victorii, byłam zła za taki zabieg. Później zrozumiałam, iż jest to konieczne i lepiej dopełnia całość. Pokazuje problemy nie tylko dziecka chorego, ale też jego otoczenia. 

Właśnie, otoczenie. August ma kochających rodziców, którzy potrafią być zbyt opiekuńczy zamykając chłopca w złotej klatce co skutkuje w pewnym stopniu odizolowaniem od świata zewnętrznego. Pomyślcie pewnie, że to przez jego chorobę. Nie, oni tak samo zachowują się w stosunku do swojego starszego potomka, np. nie pozwalają dziewczynie jecżdzić samej metrem. W każdym razie nie jest to rodzina rygoru i bezwzględnej dyscypliny. Uczniowie z podstawówki to najzwyklejsze dzieci. Wszyscy tworzą swoje grupki, lubią się bawić na przerwach, chłopcy rozmawiają o Gwiezdnych Wojnach, a dziewczynki niezbyt dyskretnie obgadują innych zakrywając usta dłońmi i zerkając co jakiś czas w stronę człowieka, którego w tym momencie obrzucają błotem. Wszystkie reakcje były autentyczne! Większość uciekała krzycząc bluźnierstwa, inna część bała się, że to zaraźliwe. Warto wspomnieć, że kilka jednostek oprowadzało Augusta wcześniej po szkole, by wskazać mu co gdzie jest, ale także uspokoić, być dla niego oparciem. Dyrektor wyraźnie prosił, aby być szczególnie uprzejmym dla nowego ucznia. To zdarzenie dość istotne dla samej fabuły, bo przez nie wychodzą pewne komplikacje. Tzw. komitet powitalny składa się z trzech uczniów, pozornie grzecznych oraz uprzejmych, lecz tutaj też wyjawiana jest taka dziecięca dwulicowość, a z czasem również uległość i brak asertywności. Dzieci odwracają się nawzajem przeciwko sobie, podjudzają i  prowadzą całkiem... dziecinne kłótnie, wyzwiska czyli znów realizm na wysokim poziomie, bo w szkołach i kilka lat temu, i teraz panują jakieś podziały, pisanie jakiś tajnych liścików czy bójki.

Dla mnie Halloween może być codziennie. Wszyscy nosilibyśmy cały czas maski. Chodzilibyśmy po mieście i zawierali znajomości, zanim byśmy się dowiedzieli, jak wyglądamy pod przebraniem.

Cud chłopak to świetny materiał na film, chociaż ja już w trakcie książki zdążyłam się popłakać nie wiem jak mój poszarpany układ nerwowy dałby radę z ekranizacją. Wystarczy wczuć się w sytuacje Augusta, a łzy lecą mimowolnie. Podczas tej powieści wyłoniła się ze mnie taka ciepła klucha, która potrzebuje chusteczek, bo nie może wytrzymać bez płaczu. 

Podstawowe informacje:

Tytuł: Cud chłopak

Tytuł oryginalny: Wonder

Autor: P.J. Palacio

Liczba stron: 416

Rok wydania: 2014

Wydawnictwo: Albatros

Tłumaczenie: Maria Olejniczak-Skarsgard

Ocena: 9,5/10