Zimowe rozczarowanie / ,,W śnieżną noc''

W śnieżną noc to zbiór zimowych opowiadań. I choć mamy dopiero październik zapragnęłam wprowadzić już nieco świątecznych kąsków do swojej lektury, a nie ma chyba bardziej śnieżnych i mroźnych historii niż te. Trzech autorów o niesamowitym oraz podobnym poczuciu humoru co - jak zapewnia - opis ma nam zapewnić przednią zabawę. Nie przypominałam sobie, abym kiedykolwiek śmiała się przy książkach Greena jakoś bardzo, ale nawet naciągany opis mnie nie zniechęcił, bo jak kiedyś wspomniałam z tym autorem mamy niezobowiązujący układ; ja czytam jego książki, ale bez większej namiętności, a on na jakiś czas przestaje pisać kopie swoich historii ze zmienionymi imionami bohaterów.

Pierwsze opowiadanie jest dość... osobliwe i przewidywalne zarazem. Osobliwe ze względu na pewne szczegóły, natomiast przewidywalne przez schematyczne działania, których można się domyślić momentalnie. Zacznijmy od tej gorszej strony, fabuła. Dziewczyna w Boże Narodzenie ma pójść do chłopaka (istny ideał; dobrze się ubiera, jest przewodniczącym w szkole, ma cudowne wyniki w nauce i uprawia sport), jednak jej rodzice zostali aresztowani za kłótnie pod sklepem produkującym małą, świąteczną wioskę elfów, którą oni kolekcjonują sądząc, iż to inwestycja. Jubilatka (jej imię jest kolejnym osobliwym aspektem) zmuszona jest nie pójść na święta do ukochanego Noaha i pojechać do dziadków. Los chciał, że w tym samym czasie rozpętała się jedna z największych śnieżyc od 50 lat. Co nieco zepsuje plany nastolatki. Może do tego momentu jest całkiem ciekawie, ale później pojawia się pewien chłopak i... No wiadomo, że coś między nimi będzie. To po prostu bardzo sztampowe oraz nudne. Gdyby nie te ciekawe szczegóły naprawdę byłoby słabo, bo nawet język nie był specjalnie giętki choć owocował w liczne porównania. Swoją drogą, dlaczego zawsze chłopak o imieniu Noah jest życiową ofiarą? Albo pozornie idealny albo skrzywdzony przez los... Muszę znaleźć książkę, w której Noah w końcu będzie prawdziwym, charyzmatyczny facetem, a nie pipą.

To, co dla jednych jest obłędem, dla innych stanowi gwarancję zdrowia psychicznego.

Druga historia nieco wiąże się z tą pierwszą, ale spokojnie można czytać ją w odwrotnej kolejności. Tobin w Wigilię wraz z przyjaciółmi zamiast świętować ogląda filmy z Bondem, za to jego rodzice utknęli w Bostonie na lotnisku. Dostaje jednak wiadomość o tym, że w oddalone o kilka kilometrów knajpie jest 14 cheerleaderek. Nawiasem mówiąc w tej książce chłopcy szaleją za nimi, a dziewczyny tylko robią wielkie oczy pytając dlaczego?. Od momentu podróży wszystko nabiera dziwnego wydźwięku. Wszyscy toczą jakąś dziwną batalię o to kto pierwszy dotrze do baru; grupa Torbina, jacyś kolesie z college'u czy znajomi kogoś-tam. Dwadzieścia stron czytania o tym jak Tobin się wywala, jego kolega JP dostaje ekstazy na samą myśl o młodych ciałach, a Duck, przyjaciółka bohatera wolałaby oglądać filmy z Bondem, ale ostatecznie tylko marudzi, że wszyscy latają za cheerleaderkami z wywieszonymi jęzorami. No nie, to nie miało nic wspólnego z interesującą fabułą. Te opowiadanie było jeszcze gorsze niż poprzednie, a napisał je sam John Green od którego z natury wyczekuje się czegoś dobrego. Zbiór jest sygnowany jego nazwiskiem (bo nie oszukujmy się większość własnie z tego powodu po tę książkę sięgnęło), a tu taka plama.

Było mi niemal przyjemnie, bo choć życie jest podłe, przynajmniej istnieje dobra muzyka.

No nic, po dwóch niezbyt udanych tworach miałam nadzieję, że trzeci zwali mnie z nóg i zabierze w prawdziwy chłód zimy.  Nie doczekałam się. Po trzech rozdziałach ostatniego opowiadania miałam dość. Czyta szło topornie, a akcja kręciła się wokół dziewczyny ze złamanym sercem, a przy czwartym rozdziale miałam ochotę pójść do niej i przywalić kamieniem w pustą głowę. Przyjaciółka coś do niej mówi, a ta zaczyna drzeć mordę i udawać, że śpiewa. W tym momencie czekające na mnie Dziady wydały się ciekawsze niż te opowiadanie z tępą bohaterką, a przy dziesiątym cytacie tego pokroju (Był najcudowniejszym, najwspanialszym facetem na świecie, a ja byłam zupełnym zerem.) byłam gotowa rozpaczać i pytać dlaczego?!, a później wszystko przekartkowałam,  do momentu kiedy pojawili się bohaterowie z wcześniejszych opowiadań co było miłym akcentem. Reasumując ostatnia historia była wisienką na torcie tego beznadziejnego zbioru. Poczułam ulgę mogąc to odłożyć.

Wiem, że nikt nie jest idealny, a za każdą fasadą doskonałości kryje się skłębiony chaos kłamstw i sekretnych smutków.

Wspólnym mianownikiem tych opowieści jest ten sam czas akcji czyli ogromna śnieżyca oraz narracja w pierwszej osobie więc na pewno na plus zasługuje połączenie tych wszystkich historii, ale to byłoby na tyle z pozytywów, bo wszelakie inne warstwy błagają o korektę. Moja ocena (nad którą długo się wahałam) wynika z faktu, że dwa pierwsze opowiadania dało się czytać, a męski bohater w tym pierwszym był sympatycznym kolesiem; nie zapamiętam go na zbyt długo, ale osładzał mi nieco oraz przysłaniał wszystkie niedociągnięcia. Książkę mam na szczęście z biblioteki co oznacza, że nie muszę teraz sobie pluć w brodę złoszcząc się, że wydałam kilkadziesiąt złoty na coś o tak nudnej fabule jak lekcja religii.  Nie polecam.

Podstawowe informacje:

Tytuł: W śnieżną noc

Tytuł oryginalny: Let It Snow. Three holiday romances.

Autor: Maureen Johnson, John Green, Luren Myracle

Liczba stron: 312

Rok wydania: 2014

Wydawnictwo: Bukowy Las

Tłumaczenie: Magda Białoń-Chalecka 

Ocena: 2/10