Idealnie wywarzony kryminał / ,,Oddech śmierci'' Joanna Bagrij

Ostatni kryminał recenzowałam bodajże w sierpniu, a od tego czasu jak wiadomo nieco minęło. Dziś jednak rekompensuje to wszystkich fanom kryminału, bo mam perełkę i to na dodatek polską (zanim skreślicie doczytajcie do końca recenzje), która mnie pochłonęła i zaciekawiła, a przede wszystkim nie była schematyczna pod względem rozwiązania sprawy.

Podoba mi się niekonwencjonalna forma tego wszystkiego. Zazwyczaj jest tak, że detektyw ma sprawę do rozwiązania i przez cała książkę trzeba obserwować jak po nitce do kłębka dochodzi do rozwiązania zagadki; nudzą mnie takie zabiegi. Wole kiedy morderca widoczny jest od początku tylko po prostu nikt o tym nie wie. Wtedy w punkcie kulminacyjnym wszyscy mówią Ale jak to?! Przecież mogłam sama to wydedukować!. Co w tej powieści jest niesztampowego? Narracja! Na początku sprawia ona wrażenie chaosu, zdezorientowania i jednej wielkiej niewiadomej. Raz wszystko pisane jest z perspektywy pierwszoosobowej, kolejny raz w trzeciej. Raz bohaterem jest kobieta, następnie mężczyzna, a później dwóch mężczyzn! Przez kilka pierwszych stron musiałam rozszyfrowywać kto kim jest oraz jaką funkcję pełni w tej układance. Co wprowadziło dynamikę jakiej zazwyczaj brakuje w kryminałach.

Warto jednak zacząć od początku czyli fabuły; trudno mi ją nakreślić tak, aby nie zaspoilerować wydarzeń, bo to mogłoby znacznie obniżyć przyjemność czytania. Będzie więc to dość ogólnikowa gadka. Po pierwsze Joanna Bagrij łączy trzy odrębne światy - biznesowy, policyjny oraz artystyczny. Wszystkie te odrębne światki scala psychopata mordujący ludzi w... osobliwy sposób. Są to swego rodzaju dzieła sztuki co mi się skojarzyło z Hannibalem. Oglądałam jedynie jeden odcinek, ale pamiętam, że tam zwłoki ukazane były w artystyczny sposób. Tak samo jest tutaj. Nikomu nie odrąbali głowy, zamiast tego stworzyli scenerię niczym z teatru, ubierając zwłoki w suknie szyte specjalnie na zamówienie, robiąc im tatuaże itp. Oczywiście policji trudno wpaść na ślad złoczyńcy, gdyż nie zostawia żadnych śladów, pomóc im mają tylko pewne wskazówki pozostawione przez zabójce, lecz niewidoczne gołym okiem.

  Nie powinno się wciąż odkładać marzeń na jutro, bo ono może nie nadejść.

Nie jest to opowieść jednej osoby. Podczas lektury poznałam różne osobowości, cele i ich motywacje. Ethan i Natalie - od nich zacznę, bo spodobali mi się najbardziej. Są bliźniakami, mężczyzna to malarz, bardzo roztrzepany, zdarza się, że nie pamięta co robił wczoraj, doskwiera mu też zatracanie się w swoich wizjach artystycznych. Natalie jest z kolei prawniczką i nieco mocniej chwyta się ziemi niż jej brat. Bardzo się o niego troszczy, dlatego z myślą o jego osobie wraz z Montego (pewnym biznesmenem) założyła galerię sztuki, gdyż nie chciała by nietypowa sztuka Ethana wylądowała na śmietniku. Mark i Paul to za to współlokatorzy i policjanci, którzy wraz z kilkoma innymi pracownikami wydziału kryminalnego zaangażują się w schwytanie mordercy. Te postacie miały swoje wzloty i upadki, ale były dobrze skonstruowane. Raz Natalie przespała się z pewnym facetem i to była taka jej ''wpadka'' (coś co wydarzyło się za szybko i za łatwo), ale muszę wam powiedzieć, że to wiele wprowadziło do fabuły i tak naprawdę wyszło tylko na plus, choć na początku myślałam, że autorka takim szybkim rozwojem wydarzeń, jedynie zaszkodzi bohaterce.

Jeśli ktoś lubi wątki psychologiczne - ja uwielbiam - to również powinien się połasić na te książkę. Naprawdę jest ich sporo, tak naprawdę historia w pewnym sensie oparta jest właśnie na ludzkiej psychice. Sam cytat przed właściwa treścią  jest wymowny:

Prawdziwe motywy przestępcy tkwią w jego umyśle.
Szaleństwa nie można odkryć na opuszczonym miejscu zbrodni. 

Jest to niezaprzeczalny atut, a postacie zmagające się z chorobą również wydają się bardzo realne. Za to powody ich przypadłości mogły by wydarzyć się w rzeczywistości. Tak naprawdę trudno mi znaleźć wady tej powieści. Język rodaczki jest bogaty i z pewnością nie monotonny, lecz cały czas powtarzała jeden błąd, który mnie osobiście denerwuje - pokiwał przecząco głową. Jestem wręcz przewrażliwiona na tym punkcie, ale dla mnie kiwanie zawsze jest twierdzące, a kręcenie odmowne. Nie wiem czy się ze mną w tej kwestii zgodzicie...

Trudno jest mi was zachęcić, jednocześnie mając świadomość, że swoimi zachwytami mogę dużą część utworu zaspoilerować. Dlatego skupię się na niuansach i mniej znaczących kwestiach, aby każdy kogo zainteresuję Oddech śmierci mógł samodzielnie dojść do tych pikantniejszych i bardziej zagadkowych kwestii. Joanna Bagrij przybliżyła mi świat policyjny i choć nie znam się fachowo na rzeczy to śmiem twierdzić, że wyszło jej to całkiem dobrze. Funkcjonariusze byli różni, niektórzy minęli się z powołaniem, inni wyznawali zasadę po trupach do celu byle by dostać awans, a trzeci chcieli tylko złapać morderce i nic poza tym. Wszechobecna była zazdrość, podejrzenia o rozkładanie nóg przed mężczyznami, układy między sobą i milczące zezwolenia na nieoficjalne działania.

Uciszenie plotek jest trudniejsze niż złapanie psychopaty.

Końcówka  - jej też muszę poświęcić chwilę, bo była dobra (tak powtarzam się). Zazwyczaj po rozwiązaniu sprawy następują jakieś nudne wyjaśnienia. Tutaj też poznajemy przyczyny, ale nie w nużący sposób. Historia winowajcy jest materiałem na odrębną, bardzo ciekawą powieść! Nie brakuje jej absolutnie niczego. 

Skoro jest to debiut owej pisarki to nie mogę się doczekać kolejnych książek, bo tak miłego spotkania z literaturą polską nie miałam... chyba nigdy dotąd. Jestem pozytywnie zaskoczona, a lekturę z pewnością nie raz polecę, bo a) polskie trzeba wspierać, b) nie jest to coś tylko dla ulubieńców kryminału, c) to naprawdę udany debiut oraz d) cena książki nie może być zbyt wygórowana ze względu na niszowe wydawnictwo i nieznane nazwisko autorki. (Informacja: za niecałe 23zł można kupić Oddech śmierci na czytam.pl). Wahałam się między ostateczną oceną, bo jako kryminał książka wypada jako mocna 9 (może nawet 9,5), ale że fanką sensacji, thrillerów oraz kryminałów nie jestem, całościowo wypadła jako taka siódemka... W każdym razie Oddech śmierci summa summarum dostaje ode mnie mocne 8,5. Ta pozycja ukontentuje nie tylko fanów gatunku, ale też totalnych laików w temacie. 

Podstawowe informacje:

Tytuł: Oddech śmierci

Autor: Joanna Bagrij

Liczba stron: 360

Rok wydania: 2016

Wydawnictwo: Czarna Kawa
Projekt okładki: Anna M. Damasiewicz

Ocena: 8,5/10

Książka jest egzemplarzem recenzenckim do wydawnictwa Czarna Kawa, lecz to w żaden sposób nie zaważyło na mojej ocenie tworu.