Żydowski detektyw w niemieckim państwie -,,Dzieci gniewu'' Paul Grossman

Wiola z  bloga Zapoczytalna jakiś czas temu opublikowała recenzje ,,Dzieci Gniewu'' i po tej treści byłam pewna, że chcę przeczytać tę książkę, która opisywana była jako świetny kryminał pomieszany z historycznymi wydarzeniami. Kiedy więc nadarzyła się okazja, by z pomocą wydawnictwa Sine Qua Non  zrecenzować tę pozycję nie wahałam się ani trochę. 

Przedwojenne Niemcy i rodząca się ideologia nazistowska to czasy, do których przenosimy się dzięki temu tworowi. Główny bohater to Żyd, znoszący trudy bycia... Żydem. Mężczyzna mimo swojego pochodzenia pracuje w najlepszym posterunku niemieckim, a na swoim koncie ma wiele rozwikłanych spraw, które bez jego zaangażowania dalej spędzałyby sen z powiek ówczesnych funkcjonariuszy.  

Główny wątek kryminalny poznajemy już na wstępie; jutowy worek z chłopięcymi kośćmi w środku, przewiązanymi ludzkimi mięśniami. Wszystko ułożone w dziwną kompozycję. To jak sztuka... Tylko z dziecięcych fragmentów ciała. Jest też sprawa poboczna; zatrute kiełbaski. Chociaż od samego początku wiemy o straszliwych wydarzeniach to napięcie w tamtych momentach jest nikłe.

Pierwszy rozdział to wiele kumulujących się pytań... Co ja będę mówić, więcej tam niewiadomych niż rzeczy pewnych. Niby poznajemy głównego bohatera, ale zarazem zastanawiamy się ,,kim on tak naprawdę jest?''. W głowie kłębiły mi się też rozmaite pytania na temat osób, z którymi przebywa. Drugi rozdział można poetycko zatytułować ,,opowieść o niesprawiedliwości''. Will zostaje niezbyt subtelnie odsunięty od sprawy, która trafia do rąk niejakiego Freksy; mężczyzny pławiącego się w świetle aparatów oraz towarzystwie dziennikarzy. Dlaczego? Bo jest Żydem i w tym tkwi wyimaginowany problem wymyślony przez jego przełożonego.  

Rzadko wspominam o oprawach graficznych książek mimo, iż jestem sroką okładkową i przykładam sporą wagę do tego aspektu. Paweł Szczepanik twórca okładki postarał się, by odbiorca z uśmiechem patrzył na te małe dzieło. Napis tytułowy ładnie połyskuje, a czcionka... Trudno to opisać, ale jest - że tak powiem - adekwatna do treści. Nie wyobrażam sobie, żeby zastąpiły ją jakieś romantyczne zawijasy, które trudno odczytać. Na dole znajdują się jeszcze dwie mini-opinie krótko podsumowujące książkę jako świetny kryminał z przedwojennym Berlinem w tle. I jeszcze ten cytat Hitlera na początku ,,Słabych należy zlikwidować.'' świetnie wprowadza klimat.

Warstwa językowa to również aspekt, o który Paul Grossman bardzo zadbał. Słownictwo jest bogate, ale - na szczęście - pozbawione bezsensownych opisów i pseudo-psychologicznego bełkotu. Mogliście już wydedukować, że został poruszony tu bardzo wyraźnie temat rasizmu. Jawnie dyskryminowali są Żydzi, ale także Cyganie. Zarzuca im się wszelkie zło, nawet jeśli nie ma na to żadnych dowodów.  Oczywiście nie będę tu tylko słodzić, bo znalazłam też minusy, np. słabe wykreowanie Krausa. Jest pokazany z jednej strony medalu; nie jest to ogromną przeszkodą, ale jednak ten aspekt mógłby być lepszy, wyraźniejszy. 

Mimo całego zasobu słów, dyskryminacji oraz innych pozytywach nie mogę zaliczyć tej książki do takiej, którą zaczyna się o dziewiętnastej, a kończy o dwudziestej drugiej tego samego wieczora, bo - przynajmniej w moim wypadku - tak nie było. Twór czytałam bity tydzień - jak nie więcej - a często gęsto potrafił mnie usypiać. I nie! Nie mylcie tego z tym, że był nudny, po prostu tak na mnie oddziaływał... Do pewnego momentu. Ku mojemu zaskoczeniu o wiele bardziej spodobał mi się bieg zdarzeń kiedy Will Kraus zaczyna składać wszystkie brakujące elementy, wie już kto zabija dzieci i spodziewa się dlaczego. Brakuje mu tylko kilku nieznacznych luk w całej tej składance. To te momenty bardzo mi się podobały, one potrafiły wzbudzić lekkie dreszcze. 

Mogę powiedzieć, że jako ''świeżak'' w gatunku kryminałów dzięki Grossmanowi na nowo wróciła mi wiara w pozycje tego typu. Tutaj mało rzeczy jest przypadkowych, a autor nie stosuje rozwiązań fabularnych, które są absurdalne i wręcz karkołomne.  Zanim zakończę tą już i tak długą recenzje muszę powiedzieć o tym, że Paul wplótł tu trzy postacie historyczne, jedną znaną wszystkim czyli Hitlera, ale także dwie mało znane, albo  nie w takim stopniu jak Adolf. Nie powiem wam jakie to były postacie,bo jednocześnie zaspoilerowałabym wam pewne rzeczy, ale dla mnie to było wow, bo choć niegdyś obiła mi się o uszy ta postać nie zdawałam sobie chyba do końca sprawy z tego faktu. To będzie coś jak dostanie obuchem w twarz, który krzyczy ,,Już Scooby Doo uczył, że największymi potworami są ludzie''. 

Podstawowe informacje: Tytuł: Dzieci gniewu 
Tytuł oryginału: Children of Wrath 

Tłumaczenie: Agnieszka Brodzik

Autor: Paul Grossman 

Liczba stron: 368

Okładka: miękka z skrzydełkami

Rok wydania: 2015 

Wydawnictwo: Sine Qua Non

Projekt okładki: Paweł Szczepanik
Ocena: 8/10

 Za możliwość przeczytania książki dziękuje Wydawnictwu SQN.