Stek słów oprawiony w znane nazwisko -,,Never never'' Colleen Hoover i Tarryn Fisher

Czytanie kryminałów tak mnie zmęczyło, że potrzebowałam jakiejś przerwy, chwili wytchnienia przy romansie, a książkę ,,Never never'' akurat ostatnio zdobyłam w Matrasie (swoją drogą nieźle przepłaciłam, płacąc cenę okładkową!) więc uznałam, że będzie idealna.  Kupiłam ładnie zapakowany stek słów, nie wiedząc czego powinnam się spodziewać oprócz lekkiego pióra Colleen. To co dostałam... Sami zobaczcie, bo nie da się tego streścić w jednym zdaniu. 

Mamy dwójkę bohaterów, Silasa oraz Charlie i to właśnie od tej dziewczyny zaczyna się cała przygoda. Charlie znajduje się w korytarzu szkolnym, ale czuje się zdezorientowana; nie wie jak ma na imię, nie kojarzy ludzi z którymi przebywa, a wszystko wydaje jej się dziwnie obce. Podobnie jest z jej chłopakiem, którego również nie pamięta. Wspomnienia tych dwojga nie spowija mgła, ich retrospekcje oddziela gruby mur z cegły, betonu i tych wszystkich murarskich rzeczy. Nie będę ich wymieniać, bo nie znam się na tym zbytnio.

Trudno mi powiedzieć czy Hoover i Fisher stworzyły coś oryginalnego. Niby nie spotkałam się z takim pomysłem, ale wznoszenie tych pań na wyżyny oryginalności też byłoby przesadą. Luki w pamięci oraz inne tego typu zagrania są raczej powszechnym motywem, ale nie był to też plagiat; nie znoszę takich rzeczy i może nawet kiedyś o tym trochę napisze. Z całą pewnością jest to coś innego od standardowych fabuł, którymi częstuje nas Colleen; w ,,Never never'' więcej jest niewyjaśnionych, surrealistycznych rzeczy, które do innych książek tej autorki mają się tak jak piernik do wiatraka.

Silas można powiedzieć miód chłopak... I to mi właśnie w nim przeszkadzało. Nie wie kim jest, jak się nazywa, ale za to wie, że chcę chronić dziewczynę, z która był w związku, ale go zdradzała. Rozumiem, opiekuńczość i te sprawy, lecz dla mnie to naciągana reakcja. Odniosłam troszeczkę wrażenie, że to bohater wykreowany na potrzeby idealnego chłopaka dla nastolatki czyli potencjalnej czytelniczki. Za dużo lukru i to mi wadziło, aczkolwiek gdyby nie ta absurdalność przyprawiona brakiem realizmu to Silasa dało się lubić.  Charlie ma dwie twarze; za dnia ostra brzytwa, wieczorem przy swoim chłopaku potulny kotek. Nie zrobiło to na mnie wrażenia, ale to też taka bohaterka, która nie lamentuje nad pierdołami. Zazwyczaj działa prosto i konkretnie, a to mi się bardzo podobało. Żadnych pierdów o kolorze nieba, tym, że jest za gruba bądź za chuda itp.

Całą historię czyta się w try miga, dzięki lekkim piórom autorek. Ostatnio jedną książek potrafię czytać kilka dni, a czasami przekraczam nawet tydzień. ,,Never never'' ma prawie czterysta stron, a po kilku godzinach przeczytałam już trzysta, więc naprawdę jest to historia - tak jak inne Hoover - które czyta się szybciutko, lecz to by było na tyle plusów, bo nie ma w tym nic pouczającego czy wartościowego. Wiecie, taka luźna powieść o dwóch osobach, które ot tak straciły pamięć.

A skoro jesteśmy przy straceniu pamięci! Kompletnie nie kupuje powodu i wyjaśnienia całego tego zdarzenia. Oczywiście nie powiem wam jak się to skończyło, ale dla mnie to wielkie naciągnięcie, by fabuła i historia się wspólnie kleiły. Takie trochę bez sensu, ładu i składu, a poza tym dlaczego tylko im się to przydarzyło skoro wiele osób ma te same problemy? Opis to też jeden wielki błąd. Zacytuje jeden fragment ,,Czy można chcieć przypomnieć sobie… że ma się krew na rękach? A jeśli prawda jest tak szokująca, że tylko zapomnienie chroni przed szaleństwem? Umysły Silasa i Charlie pełne są mrocznych tajemnic. On zrobi wszystko, by wskrzesić wspomnienia. Ona za wszelką cenę chce je pogrzebać.''. No kurde, czujecie te emocje? Mamy piękny mroczny klimat, może jakieś morderstwo? Wszystko w tym opisie wskazywałoby na fakt, że nasi bohaterowi będą niegrzeczni, buntowniczy i najprościej rzecz ujmując źli.  A co dostajemy? Przesłodzonego Silesa! Grrr,  przerost formy nad treścią. 

Dużo tu moich narzekać, ale nie jest to definitywnie zła książka. Czytało się ją błyskawicznie i gdybym miała ją komuś polecić to głównie uczniom. Dlaczego? Sama uczęszczam do szkoły, a co za tym idzie chętnie degustuje w pozycjach lekkich, młodzieżowych czyli takich jak ta, które czyta się błyskawicznie. Jeśli jednak szukacie naprawdę silnych emocji to sięgnijcie lepiej po ,,November 9'', które polecam już wielokrotnie. Nie żałuje zakupu tej lektury, bo kilkakrotnie się uśmiechnęłam i zrobiło mi się ciepło na sercu z powodu dwójki bohaterów i ich listów, które pisali kiedyś do siebie, a teraz na nowo je poznają, jednak to nie była ta Hoover, do której jestem przyzwyczajona i którą tak polubiłam. Moja ocena to 7/10 mimo tych wszystkich negatywów, ale pamiętajcie to powieść lekka, taka na kaca, kiedy chcemy coś niezobowiązującego.  Nie spodziewajcie się niczego górnolotnego.

Podstawowe informacje:
Tytuł: Never never
Tytuł oryginału: Never never
Tłumaczenie: Piotr Grzegorzewski 
Autor: Colleen Hoover i Tarryn Fisher
Liczba stron: 383
Rok wydania: 2016
Wydawnictwo: Moondrive (Otwarte)
Projekt okładki: Sarah  Hansen, Okay Creations
Ocena: 7/10