piątek, 23 marca 2018

5 grzechów ludzi w kinie

Nie dalej niż wczoraj wybrałam się na retransmisję ,,Hamleta’’ z Cumberbatchem, bo skoro dają to trzeba korzystać. I choć przedstawienie zrobiło na mnie wrażenie ogromne, to zaobserwowałam też kilka zachowań wśród widowni, które potrafiły mnie całkowicie zdekoncentrować. Dziś więc trochę o tym, co denerwuje ludzi w kinach – przejdziemy przez niekończące się reklamy, trochę popsioczę na spóźniających się, by później pogdybać nad popcornem.

1. Komórki 
Zaryzykuję stwierdzenie, że dla niektórych telefony są przedłużeniem ręki, a poniekąd też osobowości – zresztą firmy produkujące urządzenia mobilne coraz bardziej się starają, aby każdy użytkownik ich produktów mógł spersonalizować sprzęt do tego stopnia, by dwa identyczne modele telefonów wzbudzały w nas całkowicie inne uczucia. Wpływa na to tapeta, obudowa, pobrane aplikacje czy etui. Telefony komórkowe mogą się różnić kolosalnie, lecz bez względu na rozbieżności, komórka używana na widowni zawsze rozprasza. I nie ma na to żadnego innego sposobu prócz wyłączenia wyświetlacza.

W mojej sali problemy z telefonami pojawiały się może nie notorycznie, ale irytująco często. Na pierwszy rzut oka spostrzegłam dziewczynę, która zdawała się w ogóle nie oglądać przedstawienia, zamiast tego nieustannie wpatrywała się w ekran komórki, pisząc wiadomości. Później, ktoś rząd przed wspomnianą osobą, postanowił zrobić zdjęcie – z fleszem, aczkolwiek tutaj muszę sprawiedliwie przyznać, że użytkowniczka komórki szybko się zreflektowała, wyraźnie zaskoczona, włączonym oświetleniem i natychmiast przyłożyła telefon do spodni, aby w miarę możliwości ograniczyć zasięg błysku. Chociaż dla kontrastu powiem też, że były takie asy, które w środku przedstawienia robiły zdjęcia z fleszem – nie muszę chyba przypominać, że rejestrowanie części filmu/transmisji/serialu puszczanego w kinie jest nielegalne. Oczywiście pojedynczych wpadek jeszcze trochę było, np. w pewnej dramatycznej sekwencji, gdy Hamlet wygłasza swój monolog, osobie za mną, zadzwonił telefon z wesołą melodyjką. Poważna kwestia Cumberbatcha szybko straciła klimat w starciu z wesołym utworem kogoś z widowni. W innym momencie po sali poniósł się charakterystyczny dźwięk wiadomości z Messengera. Prócz tego widziałam też, że dwie osoby w międzyczasie sprawdzały w swoich komórkach godzinie, co akurat przy – prawie – czterogodzinnym występie wydaje mi się dość naturalnym odruchem. Nadal niezbyt taktownym, acz nie wzburzającym tak krwi, jak odbiorca, który przez całą pierwszą część retransmisji, zamiast na ekran kinowy patrzy w komórkę. 

Ku przestrodze radzę tym, którzy tak jak ja, biorą komórki do kina, by koniecznie sprawdzali czy ich sprzęt nie zakłóci komuś seansu. Najlepiej zrobić to jeszcze przed wejściem na salę, lecz jeżeli się zapomnicie to zazwyczaj miły pan lub pani lektor, przypomną wam, że należy wyłączyć lub przynajmniej wyciszyć telefony. Z kolej jeśli jesteście z tych, którzy nie mogą się powstrzymać od sprawdzania godziny, to zalecam przyciemnienie ekranu najbardziej jak to jest możliwe, w miarę dyskretne zachowanie, a najlepiej jakiś bajerancki zegarek na rękę. 


2. Spóźnianie się
Sytuacje są różne i czasami człowiek po prostu przyjdzie, jak to niektórzy mówią, gasić świecę. Nie zmienia to jednak faktu, że w momencie, gdy film się zacznie i nagle między rzędami przechodzi choćby i jedna osoba to sytuacja robi się niekomfortowa – szczególnie gdy jesteś na seansie z napisami, i z jednej strony chciałbyś wiedzieć, co mówią bohaterowie, ale z drugiej trochę trudno zrobić to, gdy ktoś przed tobą stoi. O ile mówimy o jednej osobie to można nawet się uśmiechnąć i powiedzieć ,,no trudno’’ – w końcu jeden człowiek, nawet poruszając się niezwykle ospale, zniknie z pola widzenia stosunkowo prędko, więc stracisz, co najwyżej, cztery linijki dialogowe. Można przeżyć – chyba, że to właśnie finał. Wówczas nawet jedna osoba wprowadza w stan powszechnego niezadowolenia. Reasumując, uważam, że przychodzenie trochę później, żeby ominąć reklamy można przełknąć (choć wierzcie lub nie, ja akurat całkiem lubię ten segment – o ile stosunek reklam do trailerów jest 1:2, ewentualnie 1:1), ale już ostentacyjne spóźnianie raczej drażni.


3. Rozmowy
Dyskusje o filmie są fajne, o ile nie mają miejsca na sali kinowej.


4. Popcorn i ogółem jedzenie w kinach
Na samym wstępie – jedzenie nie jest grzechem.
Ale potrafi wybić z rytmu.

Zacznę od popcornu, czyli niejako atrybutu kina. Przyznam, że ja ostatnio tego przysmaku w kinach nie jadam, ale całkowicie rozumiem tę potrzebę u innych; sama w dzieciństwie wiązałam wyjazd do kina z zakupem dużego wiaderka popcornu, którego połowa zniknie w trakcie reklam, a druga wyląduje gdzieś między fotelami. Domyślam się, a właściwie bardziej podejrzewam, że niektórych może rozjuszać popcorn w kinach – bo później jest tylko brudno, wszystko chrupią, no i wszędzie czuć masło. O ile, całkowicie to pojmuje, tak też uważam, że walka z konsumowaniem popcornu w kinach jest nie tylko skazana na porażkę, ale także bezcelowa. Popcorn nabrał znaczenia w wieku XIX, w XX przechodził swoją złotą erę – wówczas kino bez prażonej kukurydzy było kinem słabym. Nawyk zakorzeniony w ludziach od ponad stu lat, trudno wyplenić od tak.

Ja jednak z ideą jedzenia popcornu się nie sprzeczam, bardziej chcę cię skupić na tym jak ten popcorn jest spożywany. Niektórzy strasznie mlaskają, zdarza się, że komuś się coś rozsypie, więc w akcie popłochu przekopuje dowód swojej winy pod sąsiednie fotele, za to jeśli się trafi na szkolną wycieczkę to prawdopodobne jest, że zawsze jakiś jeden podrostek uzna za dobrą zabawę, obrzucanie się jedzeniem. Niektórzy też wnoszą na salę własne jedzenie i tutaj znów bywa różnie – niektórzy przychodzą z własnym napojem, co nie stanowi trudności, lecz inni tarmoszą za sobą Laysy. Do chipsów nic nie mam – są pyszne. Szkopuł w tym, że opakowanie tych pyszności strasznie szeleści i o ile nie przesypiesz sobie chipsów do tekturowego opakowania – zbliżonego do tego popcornowego – to sprawa jest delikatna. Sami sobie wyobraźcie jak właśnie oglądacie najdramatyczniejszą scenę w filmie, gdzie panuje całkowita cisza, a tu nagle ktoś grzebię w paczce, by zjeść tego ostatniego chipsa, który uporczywie trzyma się w rogu paczki.

Jeżeli opakowanie nie szeleści to problemu nie ma; przynajmniej dla mnie jako innego odbiorcy, bo polityka kina związana z niefirmowym prowiantem to inna sprawa. Także jeśli chcesz – to jedz. Jeśli nie chcesz – to nie jedz. Ale obydwie czynności rób w miarę cicho.


5. Zajmowanie cudzych miejsc
Ironicznie muszę powiedzieć, że jako dzieciak w trakcie rodzinnych wyjazdów do kina nigdy nie siadałam z rodziną w swoich miejscach. Pamiętam, że jedno pisało na bileciku, a drugie zawsze robiliśmy. Na nasze usprawiedliwienie powiem, iż – z tego co sobie przypominam – zawsze były to wydarzenia, gdzie oprócz nas była garstka ludzi, więc tak naprawdę widzów na sali, nie było nawet w połowie tak dużo jak miejsc. Nie ma też co się przesadnie wybielać, bo prawda jest taka, że ktoś mógł później tę miejsce kupić, a jak już za coś się płaci, to chce się to mieć.

Do wszystkich, którzy jeszcze nie do końca to przyswoili, bo też za młodu nasiąknęli podkradaniem miejsc: blokowanie cudzych fotelików nie jest fair.


To już koniec grzeszków, z którymi się spotkałam, choć niewątpliwie problemów jest o wiele więcej. Na koniec, zanim każdy z was zacznie sobie przypominać, jakie to inne, złe rzeczy go spotkały pamiętajcie, że kiedyś zamiast prośby o wyłączenie komórki, proszono o nie palenie i nie plucie, wszędzie panował ogromny tłok, zamiast wygodnych foteli były ławki, a jak mieliście pecha to siedzieliście ramię w ramię z osobą, która by zrozumieć tekst musiała czytać go na głos – czasami sylabizując. I nie mówię tego na zasadzie ,,patrz, ludzie mieli gorzej i żyli’’ tylko w imię tego, że każda epoka rodzi nowe komplikację. My zmagamy się z komórkami i spóźnialskimi, a oni walczyli z zagrożeniem przeciwpożarowym. 

26 | dodaj komentarz

  1. Zajmowanie miejsc cudzych w kinie mnie najbardziej denerwuje :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Interesujący post. Szkoda, że dawno nie byłam w kinie... brakuje na to czasu. Jednak wybierając się tam z dziećmi albo młodszym rodzeństwem, trudno zapewnić wszystkim dogodne oglądanie. Nagle pojawia się pytanie, o Minionki albo popcorn jest na całej sali. :D Takie są moje przygody. Chociaż jak ktoś przechodzi mi przed oczami zasłaniając ekran, nie jest za miło :(

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wiadomo, małe dzieci to trochę inny przypadek, gdzie jednak troszeczkę się wszyscy spodziewamy, że na sali będzie porozwalany popcorn (nie wspominając już, że niektóre maluchu zaczynają się nudzić po bloku reklamowym. Gorzej jak takie przygody mają miejsce wśród nastolatków czy dorosłych – wtedy ręce opadają.

      Usuń
  3. Mnie najbardziej denerwują rozmowy i jedzenie w kinach. Spóźnianie się tak na mnie nie działa, a z zajmowaniem cudzych miejsc na szczęście nie miałam styczności.

    OdpowiedzUsuń
  4. A jak zajęli mi miejsce w pierwszym rzędzie :/

    OdpowiedzUsuń
  5. Trafne spostrzeżenia :-D Mi akurat nic aż tak nie przeszkadza ;-)

    OdpowiedzUsuń
  6. Ja do kina chodzę już przygotowana na takie sytuacje, jednak zawsze mi się wydawało, że w teatrze jest lepiej. Otóż nie. Jest jeszcze gorzej co mnie zszokowało. Na trzygodzinnym przedstawieniu doświadczyłam zajęcia mojego miejsca, starszej pani rozmawiającej przez telefon z koleżanką o tym jak spektakl, przechodzenia z 10 osób przed moimi oczyma, bo przecież przerwa była za krótka i nie zdążyli, a na koniec nauczycielki (większość na sali stanowili uczniowie), które wcinały bułki. Od tamtej pory w teatrze nie byłam :)

    OdpowiedzUsuń
  7. Zdecydowanie nigdy się nie spóźniam i wyciszam i chowam komórkę. Cudzych miejsc też nei zajmuję ;) Zdarza mi sie jednak jeść popcorn. Nie często ale jednak ;)

    OdpowiedzUsuń
  8. Z wymienionych grzeszków najbardziej denerwuje mnie jedzenie i szeleszczenie papierkami.

    OdpowiedzUsuń
  9. Mnie najbardziej denerwuje, jak osoba siedząca za mną kładzie nogi na moim oparciu :/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. O tym słyszałam wielokrotnie, ale nigdy tego nie przeżyłam – na szczęście. Szczerze mówiąc chyba bym wyszła z siebie i stanęła obok, gdyby ktoś mi tak z buciorami przy moim oparciu, nie wspominając już o wbijaniu kolan w moje lędźwie.

      Usuń
  10. Rzadko bywam w kinie, może dlatego te grzeszki jakoś strasznie mi nie przeszkadzają. Czego ja osobiście nie lubię: głośnych wybuchów śmiechu (gdy scena wcale nie jest komediowa). Rozumiem, każdego bawi co innego, ale w takich sytuacjach po prostu ciężko się skoncentrować.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Powiem o czymś z autopsji. Ostatnio siedzę sobie w kinie, oglądam spektakl, a tam taka w miarę zabawna scena i z jakiegoś powodu postanowiłam wstrzymać śmiech – scena się skończyła, a mi wyrwało się takie długie prychnięcie. Także sytuacje są różne i czasem człowiek nie kontroluje sam siebie, aczkolwiek zawsze jest ta druga strona medalu, gdzie ludzie np. śmieją się, bo zobaczyli jak ktoś uprawia seks na ekranie i ,,to takie zabawne''.

      Usuń
    2. A ja wręcz przeciwnie - lubię głośne wybuchy śmiechu nawet w sytuacjach, które totalnie nie są zabawne. Z reguły ten wybuch śmiechu powoduje to, że więcej osób zaczyna się śmiać. Nie z tego, co dzieje się na filmie, ale z tej jednej osoby, która zaczęła się śmiać w nieadekwatnym momencie. Nie mam nic przeciwko takim zastrzykom endofrin.

      Usuń
  11. Idealne grzechy! Ja dorzucam jeszcze kładzenie płaszcza na cudzy fotel i kopanie (opieranie nóg) o siedzenie z przodu... :/ Uwielbiam jak ktoś chrupie na pół sali (koniecznie potem posiorbując colę), intensywne dyskusje pseudoszeptem i dzwonienie komórki. Albo powiadomienia z telefonu co 10min.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Opieranie nóg, z tego co widzę, jest częste (mi na szczęście się nigdy nie zdarzyło) i kompletnie mi się nie mieści w głowie. No bo jak to nagle ktoś pcha swoje buciory do mojego nałokietnika albo żłobi mi dziury w lędźwiach.

      Usuń
  12. Najczęściej telefony albo hienowaty chichot przygłupich dziewuszek (dziewuszek w wieku różnym, nawet i średnim już...), który nie przyszły na film tylko do kina. Często widzę jeszcze kinowego focha, kiedy taka widzi, że jej chłopak ogląda film, bo liczyła, że będzie oglądał ją chyba. Dużo tego jest, ale to obserwuję najczęściej :D Dobry wpis

    OdpowiedzUsuń
  13. Dla mnie najgorszy jest chyba chrupiące popcorn, świecące telefony komórkowe i chamskie komentarze...

    OdpowiedzUsuń
  14. Jakoś nigdy nie siadalam na innych miejscach, telefon mnie wyjątkowo denerwuje więc i swój zawsze wyłączam. Odnośnie przekąsek to się zgadzam, kiedyś nie widziałam sensu pójścia do kina i nie kupienia popcorn, teraz to już tylko małe picie bo jednak 2h dla mnie bez płynów to za długo... Cała reszta to zło wcielone! W Cinema City blok reklam przed zwiastunami trwa 15 min więc zawsze to omijam, bo jak się chodzi do kina kilka razy w miesiącu czasami w tygodniu to można zwariować 😂😱, tutaj się usprawniedliwie, że zawsze kupuje miejsca przy ścianie żeby nikt mnie nie denerwowal ani ja nikogo xd

    OdpowiedzUsuń
  15. A ja przyznaję się bez bicia, że przynajmniej raz w życiu zdarzyło mi się popełnić każdy z tych grzechów ;)
    Na komórkę zdarzało mi się zerkać lub odpisać na SMS, jeśli np. moja mama zamartwiała się, co się ze mną dzieje, a nie odpowiadałam jej od całych 100 minut ;) Teraz staram się informować przed seansem, że jestem w kinie i raczej nic mi się nie stanie przez najbliższe 2 godziny.
    Na seans przychodzę obecnie praktycznie zawsze "po czasie", tzn. w trakcie reklam. Z reguły trwają 15 minut i w górę. Tylko raz zdarzyło mi się przyjść maksymalnie 5 minut po rozpoczęciu seansu.
    Rozmowy? Mój chłopak czuje nieodpartą potrzebę podzielenia się ze mną wrażeniami W TRAKCIE seansu, więc jeśli moje uciszanie go można zaliczyć do rozmowy, to również mam coś na sumieniu.
    Jedzenie? Tak naprawdę to zależy od filmu, ale generalnie nie mam nic przeciwko jedzeniu w czasie seansu, o ile ktoś nie robi tego mega ostentacyjnie. Zresztą, zazwyczaj w kinie jest dla mnie na tyle głośno, że choćby ktoś bezprecedensowo jadł chipsy prosto z paczki, to i tak bym tego nie słyszała.
    A jak jest mało osób na sali i kasjerka z jakiegoś powodu zaproponuje mi strasznie kiepskie miejsca, na które ja się z jakiegoś powodu zgodzę (bo np. nie wiem, jak duża jest sala i jak daleko od ekranu znajdują się te miejsca), to przesiadam się na inne miejsce, które bardziej mi odpowiada. Jeśli ktoś przyjdzie - przeproszę, przesiądę się, luz.
    Moim zdaniem nie ma się co spinać. W większości sytuacji wystarczy grzecznie zwrócić uwagę, że pewne zachowania przeszkadzają i problem solved.

    OdpowiedzUsuń
  16. Mnie bardzo irytuje jedzenie, szczególnie takich szeleszczących rzeczy jak chipsy... choć są i tacy, co wszystkim potrafią narobić hałasu, bo tak, jak piszesz, mlaskają i ciamkają. Albo zaczynają bezwiednie zgniatać opakowanie i nim szeleszczą przez najbliższe pół godziny (sytuacja prawdziwa). Ja akurat nie rozumiem tego jedzenia w kinie i nie widzę problemu, żeby bez jedzenia wytrzymać te 2 godziny seansu - rzadko coś jem w kinie, a jeśli już, to tylko w czasie reklam. Rozumiem za to picie, bo w gardle potrafi zaschnąć z emocji :-D- ale tutaj znowu jest problem, bo niektórzy zapominają, że nie wypada publicznie siorbać... i tak wysiorbują na całą salę resztkę swojej coli przez słomkę. W trakcie najbardziej poruszającej lub najcichszej sceny.

    OdpowiedzUsuń
  17. Niby to wszystko o czym piszesz jest takie oczywisty, a jednak zdarza się to notorycznie i niestety trzeba o tym pisać, bo ludzka bezmyślność nie zna granic. Dodam do tych grzechów jeszcze rodziców, którzy przychodzą na spektakle/seanse (nie kierowane do dzieci) z pociechami i zapominają o tym, że je ze sobą wzięli. Osobiście byłam na przedstawieniu Mamma mia gdzie dwie mamuśki przyprowadziły trzy dziewczynki lat ok. 6 - 7. Nie dość, że przedstawienie absolutnie nie jest skierowane do dzieci to jeszcze miejsca były tak dobrane (pierwszy rząd w loży, co zapewniało dzieciom idealny widok na BARIERKĘ), że nic dziwnego, iż głównym zajęciem dzieciarni było skakanie na fotelach i omawianie dnia w przedszkolu/szkole. Czy, któraś z szanownych mam zwróciła uwagę? Nie, oczywiście, że nie przecież były pochłonięte przedstawieniem. Uspokojeniem dzieci musieli zająć się inni widzowie, którym dziewczynki ewidentnie przeszkadzały i nie ma się im co dziwić. Płacisz za bilet i chcesz zobaczyć to na co przyszedłeś, a nie zajmować się cudzymi dziećmi.
    Pozdrawiam
    KSIĘGOZBIÓR

    OdpowiedzUsuń
  18. A zapomniałam o tych biednych "podsiadaczach". Na ich usprawiedliwienie powiem, że w niektórych kinach rzędy są tak dziwnie pooznaczane, że sama, żeby uniknąć krępującej sytuacji, stoję i dumam przez kilka chwil czy aby na pewno siadam w dobrym rzędzie, o powycieranych numerkach to już nie ma co wspominać, bo to nagminne.

    KSIĘGOZBIÓR

    OdpowiedzUsuń
  19. Najbardziej wkurza mnie to słynne jedzenie popcorn w kinie, dlatego zaczęliśmy chodzić do mniejszych, kameralnych kin, w których nie ma takiej możliwości

    OdpowiedzUsuń
  20. Ostatnio jak byłam w kinie to przyszła rodzinka z całą masą pudełek i pudełeczek i urządzili sobie w czasie seansu mini piknik. No ludzie, dajcie spokój! W kinie się ogląda film, a nie spożywa 90% dziennego zapotrzebowania na pokarm!
    xoxo
    L. (http://slowotok-laury.blogspot.com/)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ostatnie zdanie mnie rozbawiło, ale całkowicie się zgadzam :D

      Usuń

Template by Elmo