Zdradzieckie sny oraz opowieści z złym zakończeniem / ,,Siedem minut po północy'' Patrick Ness

Pisze te recenzje chyba po raz trzeci, bynajmniej nie dlatego, że blogger płata mi figle, internet buntuje się przeciwko pracy czy coś podobnego. Zwyczajnie nie wiem co powinnam napisać. Los chyba śmieje mi się w twarz; niedługo będę obchodzić rok bloga tymczasem dalej mam problemy pt. nie wiem jak to opisać. Ta książka to nie tylko piękne ilustracje, ale także bogata treść. O tym będę was próbowała przekonać, w naprawdę krótkim wpisie.

Wydanie to coś nad czym można się rozpływać, ale po co? Mam mówić, że papier jest kredowy, ilustracje czarno-białe, a literki... Kształtne? Wstawię wam lepiej kilka fotek, sami ocenicie, a właściwie zobaczycie, że to coś pięknego. 

Przejdźmy jednak do treści, bo ona jest kluczowa. Connor to trzynastolatek, który nie ma łatwego życia. Tato zostawił go lata temu, by odejść i stworzyć nową rodzinę mieszkając na innym kontynencie, natomiast jego matka choruje na białaczkę - nic przyjemnego. Pewnej nocy przychodzi do niego cis, którego gałęzie zawsze widać  z okna chłopca tyle, że w nieco innej postaci. W nocy wygląda na olbrzymiego potwora, który mógłby jednym zamachem zmiażdżyć cały dom. Obiecuje on przychodzić, kiedy słońce schowa się za horyzontem i opowiadać mu historię rodem z Opowieści wigilijnej. Jak dziecko ma wynieść nauki z opowiadań, które kończą się nie tak jak powinny? Dlaczego umiera dobry, zamiast złego?

Opowieści to dzikie bestie, które zawsze chodzą swoimi drogami.                                                                                                                                                                             

Oceniając cokolwiek zawsze mam takie przemyślenia, że są ogólne wytyczne dobrej książki, dobrego serialu czy filmu, ale są też całkowicie subiektywne wytyczne dotyczące oceniania tych wszystkich tworów. Obiektywnie, aby jakąś lekturę dobrze ocenić, musi zaciekawić, wzruszyć, może czasami rozzłościć... Ale przełóżmy to na realia. Jeśli chcesz mnie wzruszyć to musi być to coś ckliwego, a nie ukrywam, że dzieci w połączeniu z niesprawiedliwym losem (taki jaki spotyka Connora) to coś co mnie rozkłada, szczególnie jeśli ktoś opisuje to tak dobrze jak Patrick Ness. O tym czy ten autor dobrze pisze trudno dyskutować, bo to oczywiste, ale o tym, że ta historia was wzruszy już można, bo nie na każdego to oddziała tak jak na mnie. Niektórzy mogą się tylko zdenerwować, bo np. nie lubią dzieci. Siedem minut po północy to książka króciutka, ale naładowana emocjami, a przy tym nieoczywista w kilku kwestiach - aspekt cisu i snów Connora. Zjawę przychodzącą do niego w nocy można odbierać różnie. Na początku myślałam o cisie jako o fantastycznym stworzeniu, które w ramach wieczornej rozrywki siedem minut po wybiciu dwunastej przychodzi do niewinnego nastolatka, ale im dalej w głąb tym więcej przemyśleń. A co jeżeli cis to tylko ''potwór'', z którym chłopak musi walczyć w własnej głowie? Może stare drzewo mówi to czego chłopiec sam nie odważyłby się powiedzieć? Historie stwora są pozornie głupie i z zakończeniem ''nie takim jak trzeba'', ale niosą przesłanie - mocne, treściwe i dla wielu nieznane. To nie pouczenie typu wszystko jest czarne albo białe czy jesteś zły albo dobry. Nie ma kategoryzowania na lepszych, gorszych. Nie ma bohatera i antybohatera, który miałby być zgładzony przez tego pierwszego.

Nie zawsze musi istnieć jakiś dobry bohater. Tak jak i nie zawsze musi istnieć zły. Większość ludzi plasuje się gdzieś pośrodku.

Kiedy rozmawiałam na książkowej konwersacji o tym tytle, usłyszałam w odpowiedzi ,,A to nie jest książka dla dzieci?''. Nie wiem skąd te przekonanie, bo choć film wygląda na animowany (cierpię z tego powodu) to książki raczej bym tak nie określiła. Nie jest to powieść, przy której trzeba popisać się wiedzą, dojrzałością na sprawy trudne czy cokolwiek innego i może to faktycznie historia podchodząca pod dziecięcą, lecz nie kategoryzowałabym tej książki. Lepiej potraktować ją jak baśń, bo te kiedyś miały być przestrogami nie tylko dla dzieci, ale także dla dorosłych. Miały przypominać o dobrych pobudkach, dlatego np. niecenzurowana wersja bajek braci Grimm nie jest już taka słodka, a żaden rodzic raczej nie przeczytałby jej na dobranoc swojemu dziecku. Siedem minut po północy podobała mi się tak bardzo, że przez następne dwa tygodnie próbowałam poskładać zdania do kupy i napisać recenzje. Podobała mi się tak bardzo, że na końcu nie widziałam tekstu, a rękaw bluzki służył mi za osobistą chusteczkę.  Nie jest to lektura obowiązkowa, idealna czy dla każdego, bo takowe pisze się chyba raz na tysiąclecie. Polecam ją jednakże osobom, które w jakiś sposób lubią przy książce popłakać, lubiącym choroby, dziecięce cierpienie, przestrogi zawarte w historiach czy cokolwiek innego co wzbudziło waszą uwagę w opisie. Mi ta książka utkwi w pamięci nie jako najlepsza przeczytana pozycja, ale na pewno jako warta uwagi. 

Niekiedy ludzie muszą najmocniej okłamywać właśnie samych siebie.

Podstawowe informacje:

Tytuł: Siedem minut po północy
Tytuł oryginalny: A Monster Calls

Autor:  Patrick Ness
Pomysł: Siobhan Dowd
Ilustracje: Jim Kay

Liczba stron: 215

Data polskiego wydania: 12.06.2013

Wydawnictwo: Papierowy Księżyc

Tłumaczenie: Marcin Kiszela

Ocena: 9/10