#1 Serialowy kącik: Reign, The 100, The Young Pope, SKAM

Dziś ponownie będzie serialowo, bo od pewnego czasu zamiast pożerać książki, siedzę na tyłku i oglądam seriale. Możecie się więc spodziewać sporo postów polecajnkowych albo anty-polecajkowych, gdzie pełno jest różnistych seriali ;) 

Reign / Nastoletnia Maria Stuart 

Konie zamiast samochodów, pałace i zamki zamiast domostw oraz rycerze w (nie zawsze) lśniącej zbroi. Maria, królowa Szkotów ma poślubić Franciszka, księcia Francji dla korzystnego aliansu. Musi chronić swoją koronę oraz samą siebie przed Anglią, która chcę jej głowy na palu. I to by było chyba tyle z tła historycznego tego serialu. Reszta to miłosne zawirowania, wojny, skandale i pełno fikcyjnych postaci, mających dodać fabule pikanterii oraz interesujących wątków.

Trudno przydzielić serial do jakiejkolwiek kategorii; ma w sobie nieco fantasy, historii, jest kostiumowy i nie szczędzi sobie dramy. Nie jest arcydziełem, ale przyjemnym zapychaczem czasu. Momentami dużo tu niepewności, z jednej strony wydaje się, że duch grasuje po zamku, z drugiej bohaterowie robią wszystko, by udowodnić, że to niemożliwe. Cieszy mnie to, że będąc przy końcówce drugiego sezonu nadal nie wiem czy świat przedstawiony przez scenarzystów toleruje czary i smoki, czy może tylko mnie nabierają. Na pewno wątki miłosne nie są mocną stroną twórców, bo wychodzą im nieco karkołomnie (można to łyknąć, ale  kiedy logicznie się nad tym zastanowisz, widzisz sporo niedociągnięć i luk). Stroje bardziej udają historyczne niż nimi są, jednak i tak cieszą oko i rekompensują nieudane wątki. To co intryguje to ciągłe konspiracyjne działania; tu zatrute jedzenie, tam przekupieni ludzie - czasami sam nie wiesz kto naprawdę jest wrogiem. Na mocną stronę Reign zapisze także kilka dobrze napisanych postaci; głębocy bohaterzy z tajemnicą oraz aktorzy grający przynajmniej przeciętnie. Do takich mocnych postaci przypisze tu Kaśkę (królową Katarzynę, matkę Franciszka), która jeśli będzie trzeba zabije swojego męża magicznymi płynami. Mocna postać kobieca z celem i historią. Nigdy nie wiem czy uściśnie dłoń swojemu antagoniście, czy właśnie planuje złamać mu kark... A poza tym jest tu moja pięta Achillesowa, czyli duet braciszków!

Mój fetysz braci zostaje zaspokojony przez ten serial :D

The 100

Obejrzałam to z ciśnieniem powyżej normy o drugiej w nocy planując zamach na ludzi, którzy nie dają mi się wyspać, ale pomijając już ten fakt... Serial teoretycznie powinien mi pasować, w końcu to sci-fi i dramat, a według wszelakich wskaźników to właśnie preferuje. Ale co, jak i dlaczego? Po katastrofie nuklearnej wszyscy zamieszkali w kosmosie, lecz zaczyna im brakować tlenu. Dlatego setkę więźniów wysyła się na Ziemię, aby sprawdzili czy szkodliwe promieniowanie... nadal jest szkodliwe. Na tym polu mogę jedynie pogratulować, gorzej zaczęło być w kreacji bohaterów. Główna bohaterka to taka tempa strzała wszystkowiedząca księżniczka z zadatkami na ninje. Jeszcze nigdy nie widziałam tak irytującej postaci, która denerwowałaby mnie od pierwszych minut. Reszta natomiast jest dość płaska; znalazłam jedynie trzech całkiem ciekawych bohaterów, którzy póki co są tłem. Jest to jeden z tych seriali, których wam nie polecę. Chyba, że macie cierpliwość do naprawdę głupich postaci lub chcecie coś po krytykować.

To moi ulubieńcy <33

The Young Pope / Młody papież

Punktem wyjścia tego serialu jest wybranie przez kler na papieża, młodego (jak na papieskie standardy) księdza na głowę stolicy apostolskiej.  Lenny Bernardo przybiera imię Pius XIII i natychmiast zabiera się za porządki w kościele. Tematyka z pewnością niecodzienna, lecz Sorrentino (twórca) wykreował niecodzienną postać.

Papież to bohater niejednoznaczny i nieobliczalny; sam Sherlock miałby problem z przewidzeniem jego następnego ruchu. Pius XIII momentami jest człowiekiem jak każdy, w następnej chwili bombarduje wszystkich ortodoksyjnymi zasadami, nie bacząc na ewentualne konsekwencje.  Wiele twierdzi, że to postać brzydka i ładna zarazem. Niby się jej nie lubi, lecz jednak cały czas nas ciekawi, bo ma w sobie tę charyzmę. Znajdują się tacy, którzy uważają Młodego papieża jako coś wymierzającego grot w stronę Państwa Apostolskiego, lecz Sorrentio nie ukazuje sutann, jako przykrywki dla barbarzyńców. Kler jest różnorodny, wypełniony młodymi, starymi, bojaźliwymi oraz odważnymi ludźmi. I choć intryga jest tu wyraźnie widoczna to zrobiona jest ze smakiem, wyczuciem. Reżyser bawi się symboliką oraz metaforą, piękne, filmowe ujęcia łączy w godzinnych odcinkach, co pokazuje jak seriale awansowały; teraz spokojnie mogą zastąpić jakością filmy, a nawet być od nich lepsze, poprzez stopniowy rozwój akcji, większą ilość wątków oraz bohaterów, którzy cały czas ewoluują.  Jedyne co mi się tu gryzie to momentami nachalne sceny erotyczne; jakoś nie pasowały mi do całości. Nie każdego zachwyci ta produkcja, choćby ze względu na intro, w którym figura Jana Pawła II zostaje poturbowana przez spadający meteoryt, jednak może okazać się to ciekawą przygodą, a dla fanów serialów czymś nowym, co warto zobaczyć i wyrobić sobie własną, niezależną opinie.

SKAM

Jedyna pozycja nieanglojęzyczna, ale za to naprawdę dobra, choć opowiada o rzeczach prozaicznych. Wszystko kręci się wokół norweskich nastolatków oraz ich całkiem normalnych problemów.

Nie będę kłamać, nie od razu się wciągnęłam w tę historię, bo dopiero po jakiś trzech, czterech odcinkach; na początku brak wilkołaków, wendigo czy smoków mocno mi wadził. Tak samo jak cisza, którą często tam zastaniecie... 

To co działa na mocną stronę SKAM to:

• realizm i oddawanie problemów młodzieży bez zbędnego przerysowania, 
• w końcu coś bez angielskiego w tle; może nie dla każdego będzie to atut, jednakże niewątpliwie język norweski stanowi powiew świeżości, 
• opowieść wielu bohaterów; zazwyczaj jest tak, że nawet jeśli w serialu występuje grupka przyjaciół to fabuła skupia się w dużej mierze jedynie na tym jednym głównym i to wyraźnie widać. Tutaj również tak jest tyle, że co sezon główną postacią jest ktoś inny z znanych nam wcześniej nastolatków, co daje większe pole do popisu scenarzystce i niemal nie kończący się koncept, a także możliwość wprowadzenia nowych twarzy na ekran bez nieracjonalnych wyjaśnień, 
• brak nastolatków, których grają aktorzy koło czterdziestki; z całym szacunkiem do Iana czy Paula, ale duet wampirów z The Vampire Diaries fabularnie ma jakieś 25 lat, a w rzeczywistości obydwoje mają o wiele więcej na karku i nie oszukujmy się, zmarszczki mimiczne bardzo ich zdradzają.

Większość zaczęła ten serial oglądać dopiero od trzeciego sezonu ze względu na wątek homoseksualny; wtedy też trafił na arenę międzynarodową, by teraz we wszystkich krajach piratowano go na potęgę. Choć jeszcze nie zaczęłam trzeciego sezonu, już pokuszę się o stwierdzenie, że warto obejrzeć także te wcześniejsze epizody; naprawdę są dobre.

To było na tyle z dzisiejszego postu. Nie wiem czy ktoś z niego skorzysta, ale postanowiłam przenieść tutaj nieco serialowych smaczków, bo sama szukam podobnych treści na blogach, a uwierzcie, nie ma ich zbyt wiele. Dlatego też jeżeli znacie kogoś kto seriale lubi i o nich pisze (lub sami piszecie) to zostawcie mi linkacza. Do następnego!