[PRZEDPREMIEROWO] ,,Zapomniane dzieje'' Mateusz Żygadło

Czym zainteresowała mnie ta książka? Na pewno nie oprawą graficzną, bo ta jest fatalna i poważnie rozważam obłożenie jej jakąś gazetą, aby nie szpeciła mi regału. Zainteresował mnie jednak opis, według którego jest na Ziemi taka szkoła, gdzie uczniowie uczą się poprzez nurkowanie, jazdę ekstremalną czy czytanie; ogółem wszystkie te rzeczy, które my robimy z przyjemnością. Jednakże to nie był najciekawszy fragment. To wieść o fantastycznym świecie Atofenów oraz dziedzicu najwspanialszego rodu Martodevillów, który wraca do świata magii mnie przyciągnęła. Nie żebym była fanką gatunku, ale po owocnej lekturze Oddechu śmierci postanowiłam nie skreślać wszystkiego co polskie... No i trochę się zagalopowałam. 

Pierwsze kilkadziesiąt stron to pobudka Jamesa przez ptaki, jego zamartwianie się statusem społecznym, gdyż nie należy do najmajętniejszych osób, stres związany z nową szkołą, jedzenie, picie, chodzenie do parku poczytać i tak w koło Macieja, a do tego jeszcze sztywne i zbyt wyniosłe dialogi z rodzicami. Pasowały tam tak jak Grey do cyrku. To jednak nie koniec denerwujących i żmudnych zachowań bohatera. Wraz z rodzicami przyjeżdżają do szkoły, która okazuje się być piękna niczym pałac jakiegoś króla. Wtedy się zaczyna ciągły zachwyt i rozpływanie się to nad widokiem, zdobieniami, albo choćby ogromem obszaru placówki. Zrobiło się bardzo uciążliwie, ale to nie koniec złych postaci, bo to jedynie czubek góry lodowej. Gorsza od samego Jamesa jest Bler. Piękna dziewczyna, ale zachowuje się tak głupio i irracjonalnie. Ma za zadanie pomóc nowemu w szkole, wprowadzić go w świat magii, o którym nie ma pojęcia, jednak gdy ten mówi o pewnej uczennicy ładna blondynka wpada w furię, a później nie odzywa się do niego przez najbliższe dni jak wielka madonna. Nowy znajomy Jamesa, Garb był bardziej zrównoważony. Sympatyczny i pomocy, ale przy tym brakowało mu jakiś charyzmatycznych, indywidualnych cech przez co zrobił się nijaki. Zwykły pionek do pomiatania. Skończmy jednak ględzić o bohaterach.

Magia i cały ten nadprzyrodzony zamysł był ciekawy, naprawdę. Jednak coś nie wyszło z tym potencjałem. Uważam, że źle to zostało opisane, aczkolwiek nie ze względu na język; ten był bogaty, choć momentami zbyt dostojny. Według zasad Atofenów człowiek czerpię magię dzięki nauce, ale nie takiej zwykłej, gdzie dziecko ślęczy nad książkami. To doświadczenia życiowe dostarczają nam przydatnych bodźców. Im więcej czytasz, im więcej masz kontaktu z ludźmi tym śliczniejszy możesz być. Mam również wrażenie, że pisarz oparł się na tzw. Pałacu Myśli, czyli metodzie gdzie tworzymy w swoim umyśle dowolny budynek (może być on znany z filmów, z naszego otoczenia bądź całkowicie wyimaginowany) i własnie w nim umieszczamy ważne dla nas informacje. Tutaj w podobny sposób uczono Jamesa magii. Choć ponownie zostało to rozwleczone. Najlepsze jest to, że główny bohater wszystko natychmiastowo umie, nie ma większych problemów z nauką czy konkursem jazdy ekstremalnej, gdzie już na pierwszym swoim wyścigu wygrał, choć brali tam udział uczniowie starsi od niego, umiejący o wiele więcej.

A jeśli jesteśmy przy magii, jak wspomniałam ród Martodevillów jest tym największym, najpotężniejszym i takie tam. Przez niektórzy szanują Jamesa, inni chcą go zabić. To zrozumiałe oraz klarowne; może nie byłoby to zaskakujące, ale można było z tego zrobić niezły materiał, bo polityczne zamieszki w świecie fantastycznym zawsze zdają sprawdzian. Nawet ja je lubię. Ba! Uwielbiam. Tutaj znów przebiegło to... dziwnie, beznamiętnie. Było niedopracowane. Niby ktoś się targnął na życie młodzieńca, ale oczywiście ktoś inny go obronił i koniec pieśni. Właśnie! Zapomniane dzieje czyli jedna z ważniejszych spraw, problem tytułowy (można by było powiedzieć) to tak naprawdę projekt, przywrócenia dawnej świetności rodu Martodevillów, który nikomu potrzeby nie jest... Kolejny niewypał.

Kolejny aspekt to wątek miłosny - karkołomny, nierealny, wyssany z palca wątek miłosny.  To co tam się dzieję jest pośmiewiskiem. Mała, denerwująca Bler strzela focha, później ubiera miniówkę i uśmiecha się jakby postradała zmysły kiedy jej rzekomy przyjaciel, nowy uczeń, wspaniały James się podnieca. W pewnym momencie wskakuje nawet trójkąt miłosny. Znów bardzo niedojrzały, a to głównie przez wspomnianą Bler.

Miejsce akcji, niby nie minus, ale też nie plus... Zależy od sposoby patrzenia. Wszystko dzieje się w Londynie, czyli realiach bądź co bądź całkowicie nam obcych lub jedynie połowicznie znajomych. Niektórych to irytuje, innych zadowala. Mi większej różnicy nie robi.

Najbardziej przeszkadza jednak ten brak emocji. Te postacie jedzą, piją, śpią, niby mają jakieś problemy, ale to wszystko jest takie wyprute. Za szybko wszystko się udaje, James mówił, że jest samotnikiem, a nagle przychodzi do nowej szkoły i podbija serca wszystkich dziewczyn, a po jego nieśmiałości nie ma śladu. Zasady magii choć niecodzienne opisane są nudnawo, a ten schemat chłopca, który przekonany jest, iż idzie do zwykłej szkoły co jest błędem, niezbyt odkrywczy. Nie mogłam nawet wkleić wam tu cytatów (a zawsze znajduje ich całkiem sporo) co jest kolejnym dowodem, że coś tu mówiąc kolokwialnie nie pykło . Do połowy czytało się znośnie, później już naprawdę mi się dłużyło. Nie polecam, aczkolwiek daje tę naciągane 3,5 za bogate słownictwo i pomysł, który do najgorszych nie należał.

Podstawowe informacje:

Tytuł: Zapomniane dzieje

Autor: Mateusz Żygadło

Liczba stron: 351

Rok wydania: 2016

Wydawnictwo: Novae Res
Projekt okładki: Wiola Pierzgalska

Ocena: 3,5/10 

Książka jest egzemplarzem recenzenckim do wydawnictwa Novae Res, lecz to w żaden sposób nie zaważyło na mojej ocenie.