,,Wszystkie Jasne Miejsca'' Jennifer Niven

Kiedy Finch i Violet spotykają się na szczycie szkolnej wieży – sześć pięter nad ziemią – nie do końca wiadomo, kto komu ratuje życie. A gdy ta zaskakująca para zaczyna pracować razem nad projektem geograficznym, by odkryć „cuda” Indiany, ruszają – jak to określa Finch – tam, gdzie poprowadzi ich droga: w miejsca maleńkie, dziwaczne, piękne, brzydkie i zaskakujące. Zupełnie jak życie. Wkrótce tylko przy Violet Finch może być sobą – śmiałym, zabawnym chłopakiem, który, jak się okazuje, wcale nie jest takim wariatem, za jakiego go uważają. I tylko przy Finchu Violet zapomina o odliczaniu dni, a zaczyna je przeżywać. Jednak w miarę jak świat Violet się rozrasta, świat Fincha zaczyna się gwałtownie kurczyć.  ~opis z okładki

Oczekiwań względem tej książki miałam co nie miara, gdyż na książkowych grupach na Facebooku wszyscy zachwali treść dodając, że po tej lekturze tzw. kac jest gwarantowany. Początek zapowiadał się ciekawie, w końcu nie znam żadnej innej młodzieżówki, gdzie dwójka młodych ludzi poznaje się w taki sposób. Później, również było nieźle. Szczególnie postać męska mi się spodobała. Theodore to nie typowy macho czy nerd. Fascynują go samobójstwa i choć na ogół wydaje się typem buntownika to wystarczy kilka rozdziałów, by przekonać się, że nie chce nikogo denerwować. Tak naprawdę na swój sposób stara się pomóc rodzinie. Urzekł mnie ten obraz chłopaka, który jest zwyczajnie odepchnięty przez rówieśników przez swoją bulwersującą oryginalność, ale mimo to nie użala się nad sobą. 

- Nie jesteś sam - mówi. Już chcę mu powiedzieć: "Tak się składa, że jestem, i na tym między innymi polega problem. Wszyscy jesteśmy sami, uwięzieni w naszych ciałach i umysłach, a wszelkie towarzystwo, jakie mamy w tym życiu, to powierzchowna i przelotna sprawa".

Violet również okazała się ciekawą bohaterką, która przeżyła wypadek swojej siostry. Każde z nich miało swoje dylematy, wady oraz pasje. Zostali również wychowani w odmiennych rodzinach. Dziewczyna jest oczkiem w głowie swoich rodziców, a Finch... W jego domu ktoś ciągle wchodzi i wychodzi. Każdy zamyka się w swoim pokoju, a coś takiego jak wspólne życie domowe tu nie istnieje.Wykreowanie bohaterów poszło więc Niven bardzo dobrze, ale tylko pod względem charakteru i osobowości. W sprawie wyglądu nie dostałam zbyt wiele wskazówek, by móc później z wizualizować Theo w swojej głowie.  

Największym problemem ludzi jest to, że zapominają, iż najczęściej liczą się właśnie drobiazgi. 

Język autorki był jak najbardziej w porządku, prosty i klarowny. Rozdziały dość krótkie - co jest dla mnie wielkim plusem - oraz podzielone między perspektywę Theo, a Violet. Jest mało rzeczy na, które mogę narzekać przy tej pozycji więc wyobraźcie sobie moje rozczarowanie, gdy nie doświadczyłam całej tej gamy emocji, którą zwykle czuje się przy czytaniu. Po prostu pozostawałam niewzruszona przy momentach, w których teoretycznie powinnam rwać włosy z głowy. 

Przekonałem się na własnej skórze, że lepiej nie ujawniać swoich prawdziwych myśli. Kiedy milczysz, zakładają, że o niczym nie myślisz, widzą tylko to, co sam im pokazujesz. 

Punkt kulminacyjny uważam za bardzo przewidywalny, a jego konsekwencje rodem z ,,Papierowych miast''; szukanie wskazówek, mini-podróż. Uważam, że można było inaczej poprowadzić zakończenie. Może pozycja nabrałaby wówczas objętości, ale  wtedy autorce może nie brakłoby czasu na wytłumaczeniu kilku kwestii. Tymczasem zostajemy z ogromną ilości pytań.

Rok później wyrosłem ze wszystkich ubrań - jak się okazuje, nietrudno jest urosnąć trzydzieści pięć centymetrów w ciągu letnich wakacji. Wyrośnięcie z przyklejonej etykiety to dopiero trudna sprawa.

Nie odradzam wam tej książki, bo mówi ona o ważnych tematach i nie jest typowym romansem. Doceniam te dzieło, ale nie zamierzam kłamać, że zrobiła na mnie oszałamiające wrażenie. Być może to sprawka poprzedniego kaca po ,,November 9''? Nie wiem, ale jedyny moment podczas całego delektowania się historią, w którym wzbudziły się we mnie jakiś dreszczyk grozy, niepokoju to słowa od autorki. Jest to opowieść o samobójcach, osobach, które straciły kogoś, ale także o 'przyklejaniu etykietek'. Moja ocena to takie 5/10. 

Za egzemplarz recenzencki dziękuje wydawnictwu Bukowy las.