,,Więzień labiryntu'' James Dashner / Dystopia z nutką humoru i grozy.

Szesnastoletni chłopak budzi się w spowitej ciemnością windzie. Nie pamięta absolutnie nic oprócz tego, że ma na imię Thomas. Kiedy w końcu udaje mu się wyjść z tego obskurnego pomieszczenia śmierdzącego stęchlizną i miedzią widzi przed sobą grupę nastolatków. W ciągu jednego dnia dowiaduję się, że jest nowym mieszkańcem Strefy – otwartej przestrzeni otoczonej wielkimi murami, która znajduje się w samym centrum wielkiego i przerażającego labiryntu. Nikt nie wie z jakiego powodu się tu znalazł i kto ich tu zesłał. Każdego ranka zdesperowani chłopcy próbują znaleźć odpowiedź jak wyjść.  Okazuje się, że przybycie Thomasa zapoczątkowało serię dziwnych i niepokojących zdarzeń w tym dystopijnym świecie. 

,,Więzień labiryntu'' to książką, którą kupiłam tylko ze względu na moją chęć obejrzenia filmu. Naprawdę chciałam go obejrzeć, ale jako książkoholik musiałam najpierw przeczytać te dzieła, by później móc sprawdzić co w filmie zostało pominięte bądź zmienione i mogę przyznać... Jestem w pełni zadowolona z zakupu. Sam początek jest bardzo tajemniczy, a czytelnik czuję się tak samo zdezorientowany jak główny bohater. Chłopcy z Strefy posługują się dziwnym slangiem, np. Zawrzyj twarzostan, klump, ogay, ale po kilku rozdziałach można się do tego przyzwyczaić. Akcja w miarę kolejnych stron cały czas posuwała się do przodu, odkrywając przed nami cały czas nowe fakty oraz kilku bohaterów. 

Nastolatków w Strefie jest około sześćdziesiąt, lecz autor szczegółowo opisał może dziesiątkę. Czego właściwie nie mogę zaszufladkować do złych decyzji, bo dzięki temu skupiamy się na wybranych postaciach. Poznajemy ich wygląd, sposób odnoszenia się do innych, funkcję, umiejętności oraz ''spędzamy z nimi'' trochę czasu. Podobał mi się fakt, że akcja cały czas gnała do przodu - o czym już wspominałam - jednak nie był to taki pęd na łeb, na szyję, który wprawia odbiorcę w irytację. Dashner rozdział po rozdziale odkrywał przed nami kolejne karty tej zagadkowej układanki, która opisywana była przez narratora wszechwiedzącego co jest coraz rzadsze w literaturze współczesnej.

Zarówno zamysł Jamesa jak i wykonanie bardzo mi się spodobało mimo, iż na początku przewracałam kartki z lekkim grymasem na twarzy. Myślałam już, że wydałam ponad sto złoty w błoto! Na szczęście wszystko nabrało barw, a kilka zwrotów akcji przekonało, że ta seria może jeszcze wielokrotnie mnie zaskoczyć.