Za duże oczekiwania czy po prostu zła książka? ,,Światło, którego nie widać'' Anthony Doerr

Marie-Laure to młoda dziewczyna mieszkające z ojcem w Francji. Jest niewidoma, a jej matka nie żyje. Mogłoby się więc wydawać, że życie tej młodej istoty nie jest usłane różami. Na przekór wszystkiemu okazuje się jednak, iż ci co mają najmniej cieszą się tak naprawdę z wszystkiego. Rudowłosa nastolatka kocha morze. Uwielbia dźwięk fal, kocha dotykać ślimaki i inne morskie stworzenia. Poznaje świat za pomocą dotyku i słuchu. 

Kilkaset kilometrów dalej mieszka Werner Pfennig. Chłopiec wychowywany w domu dziecka pewnego dnia znajduje stary, zepsuty radioodbiornik. Reperuje go i od tej chwili staje się istnym geniuszem. Sierota naprawia zepsute radia, a także buduje nowe mimo, iż nie ukończył żadnej szkoły. Jedyne co mu pomaga to ciekawość świata i własna intuicja. 

Tą na pozór odmienną dwójkę łączy jedno -wojna, strach i ... emisje radiowe.  

Podstawowe informacje:

Tytuł: Światło, którego nie widać

Tytuł oryginalny: All the Light We Cannot See

Autor: Anthony Doerr

Liczba stron: 640

Gatunek: fikcja historyczna

Wydawnictwo: Czarna Owca

Tłumaczenie: Tomasz Wyżyński

Ocena: 6/10

Jest to powieść, którą trudno jakkolwiek zrecenzować, ale spróbuje przekazać wam kilka słów na temat tego dzieła. 

Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie, a cała książka podzielona na kilkanaście części. Rozdziały momentami opowiadają wyłącznie o dziewczynie, a w innych chwilach jedynie o Wernerze lub pewnym poszukiwaczu pracującym dla hitlerowców. Doerr zastosował również w swojej powieści wiele retrospekcji przez co poznajemy zarówno dzieciństwo bohaterów jak i wydarzenia, które na zawsze zmieniły ich podejście do pewnych spraw.

Bohaterzy prowadzeni są od początku do końca konsekwentnie. Werner to jasnowłosy bardzo dobry chłopczyk, który pokazuje jak inni ludzie i środowisko potrafią na nas wpłynąć. Dzięki jego postaci w książce wiele jest fizyki i matematycznych obliczeń. Jednak ta cała pasja opisana jest tak pięknie, że momentami wydaje się jakby te wszystkie atomy i przewody były wspaniałym darem.

Wszyscy pojawiamy się na świecie jako pojedyncza komórka, mniejsza od drobinki kurzu. Znacznie mniejsza. Podział. Mnożenie. Dodawanie i odejmowanie. Materia przechodzi z rąk do rąk, atomy pojawiają się i znikają, wirują molekuły, łączą się białka, mitochondria wysyłają polecenia oksydatywne, powstajemy jako mrowie połączeń elektrycznych. Płuca, mózg, serce. Po czterdziestu tygodniach sześć bilionów komórek przeciska się przez drogi rodne matki. Krzyczymy. Później atakuje nas świat.

Za to Marie-Laure to postać, która z matematyką nie ma nic wspólnego. Bardziej interesują ją stworzenia, barwy, zapachy i tekstury. U niej nic nie jest ani białe, ani czarne. Lubi doszukiwać się drugiego dna. Otacza się ludźmi starszymi od siebie i dobrze wykształconymi więc jak na czternastolatkę nie jest ani trochę infantylna.

Prawie wszystkie gatunki, jakie kiedykolwiek żyły, wymarły, Laurette. Nie ma powodu sądzić, że ludzkość będzie wyjątkiem".

Przez cały czas delektowania się tą książką czekałam na jeden moment -chwilę, w której te dwie, odmienne osoby się spotkają. Oczywiście to zdarzenie się wydarzyło, ale dopiero gdy bliżej było końca niż początku powieści. Do momentu spotkania Marie i Wernera akcja wciągnęła mnie 'na maksa'. Kiedy jednak dwójka rozstała się czułam niesmak, niedosyt, który pogłębiał się z każdą stronicą. Muszę przyznać, że koniec książki wręcz zepsuł wszystko -w moim odczuciu oczywiście.

Otwórzcie oczy i popatrzcie na to, co możecie zobaczyć, nim zamkniecie je na zawsze. 

Pełno bohaterów, jeszcze więcej śmierci i dużo napięcia pomieszanego z rozczarowaniem.