Najulubieńsze kryminały, od których powinniście zacząć swoją przygodę.

Czasami człowiek ma trochę lenia, a czasami po prostu jest mocno zajęty. U mnie nałożyły się jakoś te dwa czynniki w wyniku czego szukałam godnego zastępstwa. Tak też wpadłam na Olę (z Myslizaczytanej.pl), która opisze dziś kilka dobrych kryminałów, a niedługo ugoszczę również Angelikę, przez co jedno zastępstwo zmieni się w kilka luźnych wpisów gości, ale teraz oddaje już głos Oli :D 

Dzisiaj ładne zdjęcia sponsoruje pixbay.com.

Kryminały przeżywają swoje drugie życie. Kiedyś były domeną osób pewnie dziwnych, niezrównoważonych, takich, którym może lepiej nie ufać, no bo kto czyta z uśmiechem na twarzy o jakimś morderstwie i jego ofierze?? No kto?? Ano, ja! Z biegiem czasu zrobiłam się jednak wybredniejsza, może przez to, że dużo już czytałam. Dużo wiem, jeszcze więcej jestem się w stanie domyślić, kryminał, który czytam, musi mnie w sobie rozkochać, musi mi zrobić w głowie tak zwaną „rozpierduchę”, żebym ani przez sekundę nie wpadła na trop. Żebym nie była szybsza od komisarza. Po jaki kryminał sięgnąć, jeśli dopiero rozpoczynacie przygodę z tym gatunkiem? Tego nie jestem pewna. Mogę polecić Wam jednak moje top topów, te książki i tych autorów, którzy mnie w sobie rozkochali i sprawili, że teraz idę za nimi w ciemno.

Zygmunt Miłoszewski // ,,Uwikłanie'' // ,,Ziarno Prawdy'' // ,,Gniew'' //

Teodor Szacki, główny bohater trylogii pana Miłoszewskiego odrzuca. Z jednej strony nie da się go lubić, bo jest bezczelny, zbyt pewny siebie, ale z drugiej strony – dzięki autorowi, który go stworzył – ma celne spojrzenie na świat. To co mówi, jest prawdą, która najbardziej kole w oczy. Wciąż jest jednak zadufany w sobie, wydaje mu się, że wie najlepiej, denerwuje ludzi, ludzie denerwują jego i tak zamyka się to koło. Każda z części rozgrywa się w innej miejscowości – zaczynamy od Warszawy, poprzez Sandomierz aż kończymy w Olsztynie, i to porządnie kończymy, bo panie Miłoszewski, tak się nie robi swoim czytelnikom (ci, co czytali, będą wiedzieć o co chodzi). Książki pana Zygmunta to – oprócz tego, że super kryminały „na początek” – bardzo dobre obrazy rzeczywistości, w której żyjemy. Każdy rozdział rozpoczyna się krótką notatką na temat tego, co danego dnia w danym roku się wydarzyło. Trylogia porusza tematy społeczne, bo jest o przemocy w rodzinie, o zabobonach które żyją w opowiadanych przez nas historiach, aż w końcu o tym, jak bardzo można chcieć zemsty – mimo wszystko. Książki nie są wybitnie grube, pan Zygmunt pisze tak, że nie można się  oderwać, co znaczy, że tą trylogię koniecznie wszystkim polecam.

Stieg Larsson // ,,Millennium''

Stieg Larsson jest autorem, którego żal mi najbardziej, bo zmarł, zanim jego książki ujrzały światło dzienne. Wydane po jego śmierci odniosły wielki sukces, i czemu się tu dziwić. Literatura skandynawska, a w zupełności kryminały tam powstałe to klasa sama w sobie, i czego by nie powiedzieć, trzeba je przeczytać. Stieg Larsson w swoich trzech książkach wyróżnił dwóch bohaterów – tajemniczą Lisbeth Salander, hakerkę, której lepiej nie spotkać w ciemnym zaułku oraz dziennikarza śledczego, który nie grzeszy inteligencją, tylko wkopuje się – można by powiedzieć, że z przyjemnością – w kolejne tarapaty najpierw dlatego, że był głupi, a później tylko z powodu naszej Salander, bo nie wiem, chciał jej bronić? Ona się jednak nigdy nie dawała. Gdzieś w międzyczasie, między rozwiązywaniem coraz to poważniejszych spraw, między jednym a drugim zagrożeniem życia, wplątują się w dziwną relację, której nie rozumie nikt, tym bardziej oni sami, później następują kryzysy, ale – jeśli w ogóle można tu mówić o jakiejś normie – wszystko do niej wraca. Książki są opasłe, grube i ciężkie, ale choćby w hołdzie dla pana Stiega, który nie doczekał ogromnej sławy, przeczytajcie – choćby na próbę. I choćby tylko jeden rozdział, bo przynajmniej wtedy z czystym sercem powiecie: nie podobało mi się.

Katarzyna Puzyńska // Saga o Lipowie //

To w sumie najlżejsze z kryminałów, które czytałam, bo wątek kryminalny może nie jest tłem do dziejącej się akcji, ale jakby oprócz tych tragedii, mniejszych czy większych, dzieje się tyle, głównie między bohaterami, że ciężko – przynajmniej przy lekturze kilku pierwszych części – się odnaleźć. Mimo wielu części, bo obecnie chyba sześciu czy siedmiu, nadal się to czyta z przyjemnością. To o pani Puzyńskiej można powiedzieć – potrafi zaciekawić, tak bardzo, że po następne części sięga się bez zastanowienia. Pełnowymiarowi bohaterowie, którym nieraz się kibicuje, a nieraz ma się ochotę ich walnąć po głowie, ta akcja, która momentami może trochę zwalnia, albo rozczarowuje ale jednak ukazuje prawdziwe życie, szare, problemowe, któremu daleko jest do usłanego różami, no i helooł, morderstwa, czasem tak pomysłowe, tak skomplikowane – całe historie odnośnie tego jak „do tego doszło” to jeden wielki misz-masz. Który wciąga. Nie wszystkim jednak to przypadnie do gustu, tego jestem pewna, bo jednak niektóre rzeczy są trochę rozciągane, rozwlekane, akcja nie leci na łeb na szyję, ale przyjemnie się czyta i spędza czas. Ale to mówię, spróbujcie, oceńcie ale bądźcie świadomi tego, że nie wszystko się wszystkim musi podobać.