Milczenie lepsze niż prawda / ,,Morze spokoju'' [Book Tour]

Przeżywam chyba jakiś kryzys, bo zamiast pisać myślę o tym jak powinno się pisać. Długo? Krótko? Zwięźle czy może z wieloma odwołaniami? Nie wiem w każdym razie czy to wpłynie na cały proces twórczy, ale chciałam żebyście wiedzieli. Tylko tyle.

Początek, fabuła i nić tajemnicy 

Pierwsze zdania już wprawiają w osłupienie, nie wiadomo o co chodzi. Autorka zapewnia nam tani żart czy serio będzie to jakaś powieść nadnaturalna. Zresztą przytoczę wam fragment: Zamierzam zabić swojego morderce. I zamierzam zrobić to lewą ręką, a później jeszcze Śmierć nie jest taka straszna, kiedy już ją przeżyjesz. A ja przeżyłam. Kuriozalny początek potęguje napięcie, lecz to co się dzieje później jest zwyczajne, normalne i całkowicie nie pasuje do zdań, które wam zacytowałam. Zwykła (no może nie do końca, ale o tym zaraz) dziewczyna przeprowadziła się do ciotki, gdzie poniekąd chcę zacząć nowe życie z dala od najbliższej rodziny. Dość konwencjonalny przebieg zdarzeń jak na kogoś powstałego z grobu, chociaż na dobrą sprawę nie mam porównania. Właściwie to jest zwykła nastolatką tyle, że... nie mówi. Powiem wam, że jestem słabiutkim Sherlockiem, gdyż sama tego nie wydedukowałam, dopiero na jakiś zajęcia nauczycielka rzuciła mi (właściwie Nastyji) prosto w twarz Ty nie mówisz. Druga strona medalu (bo zawsze taka jest w romansach) to Josh. Pozornie typowy nastolatek tyle, że każdy z jego bliskich zginął.

Docierasz do półmetka życia i nagle zdajesz sobie sprawę, że nie zrobiłeś tego, co zamierzałeś, nie stałeś się tym, kimś chciałeś zostać. 

Wszyscy są ble, Josh jest święty!

Zacznijmy od imion, co to w ogóle za moda nazywania co drugiego chłopaka Josh?! Nie dość, że imię łudząco podobne do John, to jeszcze tak często używane, że w połowie książki przypominałam sobie, iż był jakiś Josh Mishua (albo coś podobnego) i próbowałam odgadnąć w jakiej młodzieżówce czytałam o drugim super-hiper Joshu. Podpowiem wam, to było w Co mnie zmieniło na zawsze?. Chwała autorce za to, że Josh miał przynajmniej coś odróżniającego go od setki innych miłych Joshów (Joshy? Nie raczej Joshów); lubił tworzyć z drewna i to go jakoś wyróżniało. Choć nie da się też zapomnieć, że strefa martwa wokół niego (czyli nikt się do mnie nie zbliża) też robiła swoje. W każdym razie, Josh jest taki słodki, czuły, wspaniały... Wyidealizowany. Przez połowę książki również pławiłam się wśród tego kochanego chłopczyka, później mnie denerwował. Może denerwował to za mocne słowo. W każdym razie  przestał być moim ulubieńcem. Jednowymiarowy bohater, który musi być dobry. Nieważne co się dzieje, on jest dobry.

Drew - palant, dupek, idiota, kretyn... i tło dla zazdrości Josha. 

Znów wracamy do punktu wyjścia, czyli Josha. No przykro mi, ale ten chłopak naprawdę ma kilka minusów, a chyba nikt tego nie zauważył sądząc po Book tourowych zapiskach mówiących m.in. Szkoda, że mi nikt nie zafundował takiego Josha na 18 itp. Ustalmy coś, Drew na początku to faktycznie taki palant, a właściwie szablonowy dupek wyznający zasadę bzykam co się rusza. Szybko jednak okazuje się nie być taki prosty, jest bardziej złożony. Co prawda pojawia się taki dziwny mankament i na siłę próbują go ugłaskać, ale ważne jest to byście zapamiętali, że to nie tylko idiota zdzierający majtki. Jest taki czas kiedy na linii Drew oraz Nastya pojawia się coś na wzór udawajmy, że ze sobą chodzimy. Nie jest to takie tandetne na jakie brzmi, obiecuje. Gorszące natomiast jest to, że kiedy ta dwójka jest razem Josh dostaje przypływu testosteronu i ogólnie dziw, że nie napadł na tego chłopaka, który uwaga jest jego najlepszym przyjacielem (dam wam czas na przetrawienie). Cały czas miałam wrażenie, że chcą ukazać Drewa za rozpieszczonego dzieciaka, a właściwie Josh tak go przedstawiał co było nader egoistyczne z jego strony.

Nastya i Josh wśród wiórowego garażu 

Było już wspomnienie o pobocznym związku bohaterki i drugoplanowej postaci, więc przydałoby się też powiedzieć coś o tej głównej. Cieszy mnie to, iż nie rzucają się sobie w objęcia pierwszego dnia, ani nic podobnego. Muszę przyznać autorce laury, bo prowadziła wątek miłosny rzetelnie oraz stopniowo. To nie Grey, że w jednej minucie bohaterka zagryza swoje usta myśląc co ugotuje na obiad, a w drugiej całuje się jak dziki zwierz w akcie kopulacji podczas jazdy windą.  Wspomnę jeszcze, iż Josh mówi na główną bohaterkę Słoneczko i choć na początku, gdy usłyszałam to przezwisko wydawało mi się tak bardzo tandetne, że równie dobrze mógłby nazywać ją Pierogiem, Naleśnikiem albo Golonką, ale uwierzcie - w ustach Josha to brzmi świetnie! Było kilka momentów, głównie pod koniec, gdzie myślałam przestańcie, robi się za słodko, lecz kiedy teraz to podsumowuje to właściwie nie było tak źle; oczywiście nie licząc tej głupiej, bezgłośnej zazdrości Josha.

Jeszcze raz tajemnica

Tak jak mówiłam, wokół postaci żeńskiej jest pewna nić tajemniczości; mało o sobie mówi, a kiedy już to robi nigdy nie wiadomo o co dokładnie chodzi. Te napięcie budowane stopniowo jest... genialne! Dobrze przesadzam, ale jest bardzo dobre. Urywki wspomnień, które w jakiś sposób ją ukształtowały, dzieciństwa i teraźniejszość czyli skutki dawnych wydarzeń. Czytając (chyba jak nie na pewno) każdy zadawał sobie jedno pytanie dlaczego ty nie mówisz?! i to właśnie te pytanie ciążące przez większą część książki napędza cię, żebyś czytał dalej, więc nie mogę powiedzieć, że to zwykły romans, bo takim nie jest. Ma coś więcej.

Światło dnia przed niczym nie może cię ochronić. Złe rzeczy dzieją się na okrągło, nie czekają, aż zjesz kolację. 

Pasja jako koło napędowe

Lubię odnajdywać w książkach drugie dna, tematy, które choć są poboczne to tam są (nie wiem dlaczego niektórzy tego nie zauważają). Tak samo jest tutaj; Nastyja oraz Josh, Clay, który pojawia się tam czasami oraz kilka innych, teoretycznie mało ważnych postaci pokazuje jak zamiłowanie do czegoś potrafi nas unosić i pomagać, być swoistym rodzajem terapii tyle, że darmowym i przyjemnym.

Narracja, język i inne bzdety 

Narracja prowadzona jest dwutorowo; czyli raz piszę Nastyja, a później ustępuje ona Joshowi. Warstwa językowa... Kurcze, jeśli mam być szczera to nie zwracałam na nią takiej uwagi. Niczym się nie wyróżniała, choć wiem, że któraś z dziewczyn bardzo nie lubiła słowa ryj. Mi to nie przeszkadzało, ale jak widać niektórzy mają do tego inny stosunek. Muszę jednakże zwrócić uwagę na literówki. Na niektóre może nie zwróciłabym uwagi; mój mózg jakoś zawsze odczytuje wszystko poprawnie nie zaprzątając sobie głowy, że brakło tam jednego o albo było zbyt wiele e, ale miarka się przebiera kiedy ktoś myli imię bohatera. No jak tak można! Jaguar jako jedno z tych ''prestiżowych'' wydawnictw  powinien się pilnować, a nie strzelać błędami, a tym bardziej nie tak kolosalnymi!

Nie warto robić czegoś, w czym nie można osiągnąć mistrzostwa.                                                                                                                                              

Katja Millay wie co to znaczy kochać książki

Katja czyli autorka Morza spokoju jako nieliczna zasłużyła na wzmiankę w recenzji; zazwyczaj wszelkie informacje o autorach pomijam, w końcu kogo interesuje czy pisarz ma lat 10, 30 czy podchodzi już pod menopauzę. Ważniejsza jest treść jego dzieł. Tym razem Millay urzekła mnie podziękowaniami w których zawarła ważną prawdę książkoholików, którą postanowiłam przytoczyć: Życie jest krótkie, a listy książek do przeczytania bardzo długie. Dziękuje, że poświęciliście część swego cennego czasu tej książce.

Trzeba dojść do jakiejś konkluzji 

Zakończenia bywają trudne nawet w recenzjach, ale trzeba wiedzieć kiedy zejść ze sceny... Morze spokoju to głębszy romans niż większość, które czytałam. To nie tylko buzi-buzi i problemu rzędu przespać się z nią na trzeciej czy piątej randce?. To coś porównywalnego do Co mnie zmieniło na zawsze?, a to komplement i to duży. Przyznaje (może nawet niechętnie), że ta powieść wzbudziła we mnie sporo emocji. Na początku było to wyłącznie zaciekawienie, później przechodziło w lekką ekscytację, a nawet zażenowanie pt. co ty robisz?!. Pojawiły się też nerwy, bo obrażali mi Drewa, którego naprawdę polubiłam, a robili z niego trochę takiego Damona z The Vampire Diaries, czyli co złego to twoja wina! Ostatecznie jednak przy końcówce oczy zaświeciły mi się ze wzruszenia, czego się nie spodziewałam. Reasumując, nie jest to książka idealna. Ma kilka wad, niedociągnięć no i błędów w korekcie, które kują. Mogę jednak z całą odpowiedzialnością powiedzieć, że to pozycja z przekazem mimo, iż główne skrzypce gra wątek miłosny między zagubionymi nastolatkami. Może gdybym nie czytała tak sporo książek z tego gatunku, oceniłabym tę książkę wyżej niż osiem.

Podstawowe informacje:

Tytuł: Morze spokoju
Tytuł oryginalny: Sea of Tranquility 

Autor: Katja Millay

Liczba stron: 456

Data polskiego wydania: 19.03.2014

Wydawnictwo: Jaguar

Projekt okładki: Joanna Wasileweska

Tłumaczenie: Zuzanna Byczek

Ocena: 8/10