,,Lek na Śmierć'' James Daschner / Ostatni tom ,,Więźnia labiryntu''

O ile przy wcześniejszych recenzjach trylogii nie miałam problemu z tym co napisać, tak teraz mam  w głowię kompletną pustkę. Zaraz dowiecie się czym jest to spowodowane. Opis fabuły poniżej na szczęście nie zdradza nic z wcześniejszych tomów. 

Thomas wie, że DRESZCZowi nie można ufać, ale oni twierdzą, że czas kłamstw już się skończył, że zgromadzili w toku Prób wszystkie dane, jakie dało się zebrać, a teraz chcą przywrócić Streferom pamięć, bo potrzebują ich pomocy w ostatecznej misji. Czas kłamstw może już się skończył, ale prawda jest bardziej niebezpieczna, niż Thomas kiedykolwiek mógł sobie wyobrazić.

W książce były może dwie sytuacje, gdzie akcja nagle się zmieniła co po wspaniałych ,,Próbach ognia'' pozostawiło niedosyt, gdyż w drugiej części tych zwrotów było mnóstwo. Fabuła momentami wydawała się nieco nudna i bardzo monotonna. Nie powiedziałabym, że była zła. Po prostu nie dorównywała tej, którą autor zafundował nam w tomie poprzednim.

-Ty... my... robimy to, co słuszne.
-Nie wydaje mi się, żeby istniało to, co słuszne i niesłuszne - powiedział Thomas, słysząc odrętwienie we własnym głosie. Desperacko pragnął snu. -Tylko straszne i ie-aż-tak-straszne.

Nowych bohaterów było niewiele, a jeśli już tacy się pojawiali grali tzw. drugie skrzypce lub pojawiali się tylko po to, by odegrać tylko jeden epizod. James za to rozwinął postać Brendy, która pojawiła się w poprzednim tomie. Nie była już tylko dziewczyną, której zachowanie przypominało osoby biorące narkotyki. Zaczęła wiele rzeczy wnosić do fabuły, a wszystko co robiła było uzasadnione.

(...) dom wariatów (...) Poparzeńcy byli wszędzie.(...) Przypomnijcie mi, żebym tu nie kupował żadnych nieruchomości- rzucił Minho.

Daschner chyba nie do końca miał pomysł na ten tom. Nie wiedział jak wybrnąć z trudnej sytuacji, z wszystkich tych intryg. Uśmiercił kilka ważnych postaci chcąc zaskoczyć czytelnika. Przyznam się, że rzadko kiedy byłam tak obojętna na śmierć postaci. Oczywiście trochę było mi szkoda pewnego bohatera (kto czytał ten wie), ale to chyba z tego względu, że krył on w sobie duży potencjał, a James tego nie wykorzystał. 

- Jeśli nie przeszkadza ci, że stopniowo zwariujesz i będziesz chciał zjadać małe dzieci, myślę, że my też nie będziemy z tego powodu płakać.

Książki nie czytało mi się płynnie od samego początku, ale nie była to też męczarnia. Kiedy pozostało mi jakieś sto stron do końca nastąpił  punkt zwrotny, którego wcale się nie spodziewałam. Musiałam wyglądać jak idiotka z otwartymi ustami ze zdziwienia, ale właśnie tak było. Zafascynowana czytałam dalej. Sama końcówka, była dla mnie idealna mimo, iż wiele osób na nią narzeka, lecz ja właśnie czegoś takiego chciałam. Epickie zakończenie trylogii, choć nie ukrywam nie jest ono wybitnie pomysłowe. Autor mógł się posilić na więcej oryginalności, bardziej złożony pomysł. To była jednak łatwizna, która mnie jako odbiorce usatysfakcjonowała.  Moja ocena to 7/10.