Bądź sobą... albo lepiej nie. / ,,Patrz mi w oczy. Moje życie z zespołem Aspergera''

Heej! Dziś ostatni post przed świętami, dlatego już na wstępie chciałam wam życzyć wesołych Świąt Bożego Narodzenia oraz wielu książek pod choinką (bardzo, bardzo wielu) i oczywiście hucznego sylwestra! 

Książkę można kupić m.in. tutaj ;)

Przechodząc już do treści właściwiej.... Zespół Aspergera jest chorobą tak rzadką, że nawet komputer próbuje wmówić mi, iż właśnie popełniłam błąd. Jednak ta choroba naprawdę istnieje i to właśnie z nią musiał borykać się bohater tej książki, a w istocie rzeczy autentyczny człowiek (autor książki). To zbiór jego wspomnień -tych złych, ale także dobrych. To przekrój życia na pozór normalnego człowieka, na pozór. Małego Johna denerwowały karki ułożone nie w tą stronę co trzeba, mały John nie mieszał klocków różnego koloru i przede wszystkim nie widział różnicy między psem a człowiekiem, więc chcąc się zaprzyjaźnić głaskał inne dziecko po głowie; co i tak było lepszą opcją, niż dotykanie kogoś kijem. bo i to rozważał!  Uśmiechał się słysząc o śmierci jakiegoś nieznanego mu dzieciaka, bo nie rozumiał dlaczego miałoby mu być przykro; przecież go nie znał. Szczególnie trudne było dla niego patrzenie komuś w oczy podczas rozmowy, to go rozpraszało. Te wszystkie cechy uważane za odstępstwa od normy sprawiły, że już jako dziecko, ojciec skazał go na kopanie rowów, a inni częstowali go soczystym To popieprzony dzieciak. Później było jeszcze gorzej, ojciec się rozpił, matka widziała wszędzie demony. Razem z młodszym bratem zostali pozostawieni sami sobie... I beznadziejnym psychologom. 

- Czyli jest na to lekarstwo? - zapytałem.
- To nie choroba - wyjaśnił. - Więc nie trzeba tego leczyć. Po prostu taki jesteś.

Zespół Aspergera - jak twierdzi sam autor - to dar i przekleństwo jednocześnie. Choroba nie sprawiła, że nie potrafi biegać, nie umniejsza jego inteligencji, lecz w skuteczny sposób utrudnia mu kontakty społeczne. Kiedy mały John wyrósł, stając się dużym Johnem zaczął szukać sposobu, by być akceptowanym. Włóczył się, jeździł do dziadków i odwalał takie kawały, że głowa mała (ale spoilerować nie będę). Jednak to historie dorosłego już Johna były... Ekscytujące. Tak jak mówiłam, choroba nie umniejszała jego talentowi, który przejawiał się  w naprawianiu tudzież konstruowaniu wszelkich odbiorników radiowych itp. Pewnego dnia chopaczek nikomu nieznany zaczął współpracować z KISS (znany zespół amerykański). Stworzył m. in. takie cudeńko jak płonąca gitara. Może i dzisiaj nie jest to coś nadzwyczajnego, ale w latach siedemdziesiątych to była wyżyna techniki i choć w świecie muzyków zaczął być poważanym gościem to i tak ta myśl, że nie do końca jest normalny tkwiła, gdzieś w jego głowie. 

Przez całe swoje życie wysłuchiwałem, jak ludzie wmawiają mi, że jestem arogancki, nieobecny czy wręcz nieprzyjazny. A teraz czytam, że ludzie z aspergerem mają „mimikę nieodpowiednią do okoliczności”. Cóż, coś o tym wiedziałem. Kiedy byłem dzieckiem, powiedziano mi, że zmarła moja ciotka i uśmiechnąłem się, choć czułem smutek. Dostałem za to w twarz.

Nie jest to zbiór narzekań, ani podręcznik o Aspergerze. To kawałek historii człowieka, który dopiero po czterdziestu latach dowiedział się, że choruje na pewny rodzaj autyzmu. Przestał się więc czuć wyobcowany; kawałek po kawałku zaczynał rozumieć świat i samego siebie. Jednak dość już o fabule. Język autora jest prosty i lekki; to tak jakby kolega opowiadał ci jakie miał porypane życie. Nie zwiedźcie się pozorom, bo nie jest to pozycja przygnębiająca. Ja już podczas czytania pierwszych stron śmiałam się na głos, choć spodziewałam się łez. Warto również uściślić; to nie lektura jednego tematu. Owszem, przede wszystkim mowa tu o chorobie, ale także o toksycznych rodzicach, chorobach psychicznych oraz o czymś ważnym i zapominanym jednocześnie, czyli nie tylko piosenkarze odwalają kawał roboty; ważni są też pozostali członkowie ekipy, np. technik, inżynier, tekściarz itd. Poza tym Robinson świetnie ukazał, że gwiazdy (nawet wielkiego formatu) są tylko ludźmi, bardziej znanymi, może mającymi ciekawsze życie, ale nadal tylko ludźmi.

Wiedziałem wszystko o oświetlaniu parkietu i ludzi, ale sami ludzie pozostawali dla mnie zagadką. Nie mogłem ich rozgryźć.

Patrz mi w oczy. Moje życie z zespołem Aspergera jest już drugą książką z waszego polecenia, którą na pewno na długo zapamiętam, więc samo to jest świetne. Wiem, że dużo jest ludzi lubiących wszystkie pozycja o zabarwieniu psychologicznym. Niestety, czasami trudno znaleźć coś dobrego w tym gatunku. Nie oszukujmy się to nie są pozycję z top 10 empiku, jednakże naprawdę mocno wam polecam tę książkę, jeśli interesują was takie klimaty. Mnie ta książka uwiodła i teraz będę się rozglądać za wersją papierową!

Asperger to nie choroba. To sposób bycia. Nie ma na to lekarstwa, bo nie ma na takowe zapotrzebowania. Jest natomiast zapotrzebowanie na wiedzę i adaptację, ze strony dzieci z Aspergerem, ich rodzin i przyjaciół. 

Podstawowe informacje:

Tytuł: Patrz mi w oczy. Moje życie z zespołem Aspergera
Tytuł oryginalny: Look Me in the Eye. My Life witch Asperger's Syndrom

Autor: John Elder Robinson

Liczba stron: 302

Data polskiego wydania: 2013

Wydawnictwo: Biała Plama

Projekt okładki: Lauren Dong

Tłumaczenie: Jarek Szubrycht

Ocena: 8,5/10 

Recenzja powstała przy współpracy z Woblink, lecz wszystkie wyrażone w niej opinie są moimi własnymi.