,,Próby Ognia'' James Dashner / Ciąg dalszy trylogii: Więzień Labiryntu

Na wstępie uprzedzam, że poniższy akapit może zawierać kilka, małych spojlerów związanych z treścią pierwszego tomu owej trylogii, dlatego czytasz na własną odpowiedzialność. 

Thomas wraz z pozostałymi Streferami miał nadzieję, że wyjście z Labiryntu okaże się końcem tych straszliwych doświadczeń, które ich spotkały. Okazuje się jednak, że to dopiero początek testów przygotowanych dla nich przez DRESZCZ. Tu nie ma reguł. Nie znajdziesz pomocy. Przetrwasz albo zginiesz. Przyjaźń zostaje wystawiona na ciężką próbę, a zaufanie zaciera się jak gumka ściera ślad ołówka. Nic nie jest już pewne.

Pierwszy tom nie tylko bardzo mi się spodobał, ale także zachęcił do sięgania po dystopie. Autentycznie! Obiecałam sobie, że teraz nie będę od razu przekreślała każdej książki, która zalicza się do tego gatunku. W porównaniu do tomu pierwszego ta część wciąga od samego początku. Wstęp sprawia, że przeżywałam wydarzenia tak samo jak bohaterowie, bo tam samo jak oni nie wiedziałam co się dzieję. Czułam prawdziwe i namacalne zdezorientowanie.  

- A można to zrobić? - spytał Thomas.- Że co?- Zabić kogoś trzy razy.- Wynalazłbym jakiś sposób, nie martw się.

Później Streferzy dostają jeden cel, mają przejść przez Pogorzelisko i przeżyć. Tylko to się liczy. Mogłoby się wydawać, że po określeniu tak jasnego celu i przejrzystego planu nic nie może zaskoczyć, tymczasem Daschner pokazał, że sztukę zwrotów akcji ma w jednym palcu (i to tym najmniejszym!). Wierzcie mi na słowo, ten autor fenomenalnie zaskakuje czytelnika nagłymi wydarzeniami. Było naprawdę wiele momentów, w których wstrzymywałam oddech czekając co będzie dalej, albo jak sobie poradzi ta grupa młodych osób.

Hej to Thomas - ryknął Patelniak -Żywy i równie brzydki, jak zawsze!

Humoru w tym tomie jest nieco mniej niż w poprzednim, ale nadal są fragmenty, przy których szczerze się jak królik i parskam śmiechem jak koń (chyba mogę dorabiać jako zwierzak w Zoo). Pojawia się też lekki zarys wątku przyjacielsko/miłosnego i przyznam, że bałam się, iż James popełni największy błąd w historii literatury zamieniając watką akcję na miłosne gderanie. Na szczęście tego nie zrobił (choć do połowy książki, a może nawet 3/4 byłam pewna, że własnie tak będzie)!

-Jak wyglądam?
-Jak najbrzydsza sztamaczka, jaką kiedykolwiek widziałem-(...)-Dziękuj bogom, że urodziłeś się facetem".

 Książka ma ponad sześćdziesiąt rozdziałów, zazwyczaj są krótkie co w moim przypadku potrafi być minusem, bo mówię sobie ,,tylko jeszcze jeden rozdzialik'' (zawsze kończy się na pięciu, ale cii). Narracja nadal prowadzona jest w trzeciej osobie, a na końcu powieści znajduje się epilog z e-mailem pewnej kobiety, do grupy ludzi zaangażowanych w plan DRESZCZU. Jednym słowem, ostatnie strony ksiąg zawsze zmuszają cię, by natychmiast sięgnąć po następną, bo zżera cię czysta ciekawość.

Cholera, wygląda na to, że znaleźliśmy się w piekle. Zawsze przypuszczałem, że to ty tam trafisz, Minho, ale nie sądziłem, że ja też.

✮✮✮✮✮✮✮✮✮✮