Diabeł bez rogów? - ,,Lucifer'' / Serialowy kącik #3

Teoretycznie ,,Lucifer'' to ekranizacja historii z uniwersum DC Comics, w praktyce tylko tytuł mają wspólny. Znający pierwowzór dzielą się na optymistów mówiących, że na przeniesienie bohatera w świat kamer potrzeba by było kilku wysokobudżetowych filmów, a jak wiadomo DC nie planuje takich produkcji, szczególnie w wersji serialowej - widać to choćby po nieco kiczowatym ,,Arrow'' czy ,,Supergirl''. Pesymiści za to głośno wzdychają o tym, że z siejącego postrach Lucyfera zostało tylko imię. Kto ma racje?

Lucyfer Mornigstar grany przez Toma Ellisa to osobnik płci męskiej prowadzący tak wtórne życie, że pewnie każdy z nas poznał już podobnych Johnów, Smithów czy Deanów. Władca piekieł zmęczony swoim żywotem w wymiarze przeznaczonym wyłącznie dla grzeszników, opuszcza miejsce wiecznego cierpienia i przenosi się do Los Angeles - miasta aniołów oraz nowych możliwości. Mężczyznę otaczają piękne kobiety, hektolitry alkoholu, a sam jest właścicielem luksusowego klubu nocnego. Życie jak w Madrycie kończy się, gdy jego znajoma celebrytka zostaje postrzelona. Wówczas spotyka detektyw Chloe prowadzącą śledztwo w sprawie zabitej. Diabeł chcąc przypilnować, by ten kto zabił młodą gwiazdę dostał za swoje, postanawia pomóc w śledztwie, podczas którego okazuje się, że niezależna Chloe Decker opiera się jego niesamowitej aparycji oraz anielskim sztuczkom, co bardzo go intryguje. 

Od tego momentu obydwoje (mimo początkowych sprzeciwów Chloe) biegają po mieście szukając przestępców. Jak można się domyślić szatan zaczyna się zmieniać, natomiast cała produkcja zaczyna być prowadzona w konwencji proceduralnej  (nowy odcinek = nowa sprawa kryminalna). To z kolei już na starcie utrudnia nakreślenie bohaterów oraz ich przeszłości, co przy Lucyferze ciekawi najbardziej, ale przede wszystkim skreśla stworzenia choćby iluzji fabuły. Zagadki pojawiają się i znikają, a my nadal niewiele wiemy o Bogu czy braciach archanioła, choć jeden z nich (Amenadiel) pojawia się już w pilocie, prosząc by diabeł wrócił na swe miejsce, ta jedna sekwencja nie jest jednak w stanie pokazać stosunku emocjonalnego, przeszłości, ani zaciekawić postacią brata, który przez większość czasu stoi ze statyczną miną, a jego jedynym znakiem rozpoznawczym jest spódnica. Choć procedural szybko sprawia, że trudno stworzyć coś unikatowego i nie pochwalam tego wyboru, to jednak momentami sprawy kryminalne ładnie nakładają się z przeżyciami Lucyfera, a to z kolei zmusza go do emocji oraz sprawia, że jego myślenie nie jest zbyt rozsądne. Właśnie dzięki osobistym sprawą głównego bohatera powstał całkiem ciekawy epizod o facecie podszywającym się pod Morningstara czy sprawa związana z grupami satanistycznymi. 

To co w osobie Lucyfera zachwyca to na pewno akcent - śliczny brytyjski akcent mocno wyróżnia się na tle tych amerykańskich. Poza tym bohater jest też niezłym pianistą oraz piosenkarzem, co umila niektóre sceny. Oprócz wyrazistego Lucyfera reszta postaci męskich jest dość miałka. Wspominany Amenadiel ma mocny fundament do własnego, interesującego wątku. W końcu chłop cały czas się poświęcał, robił co mu kazano, był tzw, dobrym żołnierzem, a nie dostał nic w zamian, lecz przez dotychczasowe dwa sezony nikt nic z tym nie zrobił i szczerze wątpię, aby twórca zechciał bardziej rozbudować mitologie serialu, która jest naprawdę słaba, gdyż nikt nie dał jej szansy na rozbudowe. Oprócz niewyraźnego Amenadiela, gdzieś na drugim kadrze oscyluje detektyw Espinoza, były mąż pani Decker. Na początku jest to przypominający miśka facet, który wygląda mniej więcej tak, jakby jego główną rolą było rozwinąć postać Chloe i dodać nieco dramatyzmu wszystkim shipperom Chloe oraz Lucifera. Tyle, że kiedy już człowiek ogląda ten drugi sezon to ten koleś nie za bardzo ma co robić w tym serialu. Jego rola pomału zaczyna zbliżać się do momentu, kiedy przydałoby się go dyskretnie usunąć na dalszy plan. 

Na szczęście charakterkami nadrabiają postacie damskie. Mazikeen, czyli demon, który przybył wraz z Luciferem na Ziemię jest karykaturalna, lecz stanowi mocną osobowość. Jest w obyciu nieco męska, dosłowna i nie stroni od przemocy. Poza tym na uwagę zasługuje również Linda, terapeutka diabła. Ujęcia z nią i Mornigstarem często dodają serialowi zabawnych scen, kiedy to tkwiąc w kozetce upadły anioł odbiera rady pani psycholog całkowicie na opak. Nawet młoda Trixe (córka detektywa Espinoza i Chloe) zaskakująco dobrze się ogląda, przy czym mała nie jest tylko włóczącym się dzieckiem na planie, a ciekawą osobowością - wierzcie.

To na co ja zwróciłam uwagę to ujęcia miasta, kręcone najczęściej dronem. Takie krótkie wstawki, jednak cieszą (przynajmniej mnie, bo dodają nieco wsparcia estetycznego). Tom Ellis gra jeśli ma co zagrać, a jeśli nie to po prostu ładnie się uśmiecha i też jest fajnie, jednak ,,Lucifer'' jest przede wszystkim produkcją przy której szare komórki nie muszą się zbytnio wysilać, albo nawet specjalnie skupiać. Z odcinka na odcinek niewiele się zmienia - dostajemy kilka informacji raz na sezon, ale w poszukiwaniu zwrotów akcji powinniście udać się raczej gdzie indziej. 

Skoro było kilka plusów to oczywiście nie może się obyć również bez tej gorszej strony serialu. Na pewno nie podoba mi się tak słabo zarysowany wątek fantastyczny. Pisałam już nieco wcześniej o tym, iż mitologia w tym serialu (niestety) prawie nie istnieje. Jest to okrutnie rozczarowujące, tym bardziej, że to powinien być jeden z mocniejszych atutów produkcji. Poza tym mało satysfakcjonujące jest prawdziwe oblicze diabła. Wygląda ono bowiem jak zmutowany pomidor z kilkoma pęknięciami i miejscem na czerwone oczy. Za to wizję piekła ekipa próbuje budować dzięki trzęsącej się kamerze oraz detalicznym ujęciom - sorry, ale nie tędy droga. Taka wersja ani trochę nie napawa grozą. Największym moim problem nie jest jednak forma proceduralna za którą nie przepadam czy efekty specjalne. Denerwuje mnie natomiast wrzucanie władcy piekieł tam, gdzie zupełnie nie jest potrzebny.

Reasumując, nie jest to serial kompletnie zły. Ma ograniczoną mitologię i bliżej mu do obyczajowego dramatu niż produkcji fantastycznej, ale ogląda się go przyjemnie. Momentami można się pośmiać, a nawet zacząć się przejmować tym co będzie dalej.  Radziłabym jednak przed seansem nie nastawiać się na historię religii opowiedzianej na nowo, cudowną interpretację Pisma Świętego  czy nawet ekranizację komiksu Neila Geimana. Pomyślcie o ,,Luciferze'' bardziej jak o guilty pleasure, które tak dobrze się sprzedaje, iż stacja wykupiła już prawa na sezon trzeci.